Θα μπορούσε να υπάρχει
γλυκύτητα στο βλέμμα σου
μα δεν ήταν αυτό το θέμα
ως εάν ήταν αδύνατον
υπ’ αυτές τις παράξενες συνθήκες.
Η τσόχα ήταν απαλή και συνάμα σκιερή
για ν’ αποδώσει τιμή στον Monticelli
σ’ ένα άλλο ζωγραφικό ταξίδι
πάντοτε ακίνητο
εις πείσμα της εποχής των κερασιών.
Κι έπειτα ούτ’ ένα χαμόγελο στο πρόσωπό σου
σαν μια δυσφορία, όμως, που δεν είχες πλέον
μοντέλο άλλο παρά μόνον εσένα τον ίδιο.
Το κόκκινο γένι περιποιημένο
για να κάνει καλή εντύπωση
πάνω στον καμβά μόνο και μόνο
γιατί δεκάρα δεν έδινες για ό,τι θα έλεγαν οι άλλοι.
Η ουσία ήταν να υπάρχεις
παρ’ όλ’ αυτά και εις πείσμα όλων
μέσα στους κόλπους της ανθρωπότητας και του χρόνου.