Το ίδιο το Σώμα του Πνεύματος ήταν στη πλώρη
για να φανεί η πίστη σε όσους το είχαν ανάγκη
εκείνοι και να ξέρουν οι άλλοι ότι δεν θα
άφηνε κανέναν πίσω κι ότι θα προστάτευε τους αθώους
από τη βαρβαρότητα και τα κτήνη της.
Δεν υπήρχε κανένας λόγος υποχώρησης
ούτε κατοχής της Κύπρου, ούτε της Κωνσταντινούπολης
κι όμως οι ραγιάδες είχαν αποδεχθεί τα τρία
λες και δεν είχαν μάθει απολύτως τίποτα
από την απελευθέρωση της Ισπανίας.
Κι όμως τα πειστήρια ήταν μπροστά σε όλους
έπρεπε όμως να τα δουν κι όχι μόνο να τα κοιτάζουν,
έπρεπε να ζήσουν κι όχι μόνο να υπάρχουν.
Διότι ακόμα κι αν έβλεπαν το σταυροδρόμι του γαλάζιου
δίχως προετοιμασία
δεν θα είχε κανένα νόημα.
Μπέρδευαν τη συνήθεια με την πίστη.
Ενώ η συνήθεια σκοτώνει τη σκέψη.
Ενώ η πίστη της επιτρέπει να κάνει υπερβάσεις.
Πόσοι αγόραζαν σταυρό χωρίς σταυρωμένο
και νόμιζαν ότι σημαίνει πίστη
ενώ απλώς το πίστευαν.
Η πίστη ήταν η συνέχεια του έργου Του
κι όχι η απόδειξη του εργαλείου βαρβαρότητας.
Ο πρώτος δείχνει τη θυσία και το φως.
Ο δεύτερος τα βασανιστήρια και το φόβο.
Το Σώμα του Πνεύματος ήταν ο ελεύθερος Υπηρέτης.