Πάντα υπήρχε μια αντιπαράθεση λόγω άγνοιας στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης. Στην αρχή, οφειλόταν στο γεγονός ότι μόνο μερικοί ειδικοί ήξεραν πραγματικά τι σήμαινε η έννοια τεχνητή νοημοσύνη αλλά μόνο σε θεωρητικό πλαίσιο. Οι ίδιοι οι υπολογιστές δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν τις θέσεις διότι η εξέλιξή τους ήταν μόνο βασική και όχι θεμελιακή. Στην συνέχεια επειδή απλώθηκε ο τομέας και σε άλλους κλάδους, άτομα θεώρησαν ότι η τεχνητή νοημοσύνη θα μπορούσε να αποτελέσει έναν κίνδυνο ή ακόμα και να αντικαταστήσει εξολοκλήρου τους ανθρώπους σε διαφόρους τομείς και αυτό πάλι ενεργοποίησε μια λανθασμένη κοινωνιολογική προσέγγιση που μπέρδεψε ακόμα περισσότερο τα δεδομένα. Η αλλαγή φάσης ήρθε από αλλού και μάλιστα καθυστερημένα γιατί πολλοί, ακόμα και ειδικοί δεν είχαν κατανοήσει τις επιπτώσεις των ερευνών τόσο στον τομέα της γλωσσολογίας όσο και στις νευροεπιστήμες. Διότι τα βαθιά νευρωνικά δίκτυα δεν προήλθαν από το κενό ούτε από μια προσέγγιση του τύπου tabula rasa και δεν είχε αντιστραφεί το Deus ex machina. Η θεαματική εξέλιξη των αποτελεσμάτων και του εύρους της καινοτομίας με την αξιοποίηση των βαθέων νευρωνικών δικτύων, έφερε παραδόξως, αρχικά τουλάχιστον, τους υπολογιστές πιο κοντά στους ανθρώπους. Δεν είχαμε πια μόνο και μόνο μια αφαιρετική πληροφορική γεννημένη από τον συνδυασμό των μαθηματικών και της λογικής. Η ίδια η δομή των υπολογιστών βασιζόταν πια σε μοντέλα της δομής του ανθρώπινου εγκεφάλου. Η εξέλιξη και η μεγιστοποίηση της αποτελεσματικότητας δεν είχε έρθει από μια νοημοσύνη ριζικά διαφορετική αλλά ουσιαστικά μια συνέχεια των ίδιων νοητικών σχημάτων. Έτσι σιγά σιγά επινοήθηκε και η έννοια του τεχνητού ανθρώπου όσο παράδοξη κι αν φαινόταν διότι δεν ήταν παράλογη. Ήταν μια μορφή συνειδητοποίησης για το πόσο ανθρώπινη ήταν τελικά η τεχνητή νοημοσύνη. Τα προγράμματα δεν ήταν τεχνητά, τα είχαν κωδικοποιήσει άνθρωποι. Ο στόχος της ρομποτικής ήταν ανθρώπινος. Στην πραγματικότητα η τεχνητή νοημοσύνη ήταν θεμελιακά ανθρώπινη εξ αρχής ακόμα κι αν δεν το ήξερε.