Το Σκοπιανό δεν λύνεται με συμβιβασμούς. Και το παράδειγμα της Γαλλίας που δεν συμβιβάστηκε ούτε στιγμή το 1973 για την ονομασία του Ηνωμένου Βασιλείου το οποίο ήθελε αρχικά να ενταχθεί με την ονομασία Μεγάλη Βρετανία, είναι παράδειγμα προς μίμηση για όσους έχουν στρατηγική σκέψη. Η διπλωματία έχει τα όρια της όταν υπάρχει κυρίαρχη στρατηγική. Διότι αν γονατίζεις μόνος σου, σίγουρα θα σε γονατίσουν ενώ αν σταθείς αντάξιος των περιστάσεων τότε θα σε σεβαστούν. Η Ελλάδα στο πλαίσιο του Σκοπιανού δεν παλεύει μόνο για το δίκαιο της όπως νομίζουν ακόμα και οι πιο θετικοί. Παλεύει για το δικαίωμα της ιστορίας. Διότι δεν μπορεί να αποδεχτεί την οποιαδήποτε χώρα έχει πρόσβαση στο σβήσιμο της ιστορίας ακόμα και αν για δεκαετίες βρισκόταν υπό το καθεστώς μιας βαρβαρότητας που θεωρούσε όχι μόνο ότι η ιστορία μπορεί να πεθάνει ή ότι είχε πεθάνει ήδη, αλλά ότι ήταν ικανή να σκοτώσει την ιστορία αν χρειαστεί. Το Σκοπιανό είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα μη σεβασμού του παρελθόντος, μη σεβασμού της ιστορίας. Δεν είναι μόνο μια επίθεση κατά του Ελληνισμού όπως νομίζουν οι περισσότεροι. Είναι μια απόπειρα δολοφονίας της ιστορίας. Είναι μια απόπειρα χρονοκτονίας. Είναι μια απόπειρα ενάντια στο θεμελιακό δικαίωμα της Ανθρωπότητας. Όσοι βλέπουν το πρόβλημα μόνο τοπικά δεν έχουν κατανοήσει την ουσία του. Το Σκοπιανό δεν είναι μια διαπραγμάτευση αλλά ένας αγώνας δικαιοσύνης. Ο Χρόνος είναι μαζί μας και θα τον αξιοποιήσουμε διότι είμαστε μαζί του από τότε που υπάρχει ο Ελληνισμός.