– Γιατί γράφεις ;
– Για την ανάγκη.
– Κι όχι για σένα.
– Εκτός αν είναι για σένα.
– Μα πώς είναι δυνατόν ;
– Ποιο πράγμα ;
– Να μην κοιτάς τίποτα δικό σου.
– Μα δεν έχω καμία ιδιοκτησία.
– Το ξέρω, το ξέρω.
– Χαμογελάς ;
– Τι άλλο να κάνω ; Αφού σε ξέρω.
– Τότε τι σε ξαφνιάζει ;
– Ο αλτρουισμός σου.
– Δεν είναι φυσιολογικός ;
– Τίποτα δεν είναι φυσιολογικό με σένα.
– Ούτε εσύ ;
– Εγώ ναι.
– Τότε σώθηκα.
– Έχεις δίκιο.
– Αυτό δεν πρέπει να το γράψω ;
– Για ποιο λόγο ;
– Για να σ’ ευχαριστήσω.
– Δεν είναι ανάγκη. Είμαι ο άλλος σου εαυτός.
– Αυτό δεν ισχύει και για μένα ;
– Εσύ είσαι μάλλον το συμπληρωματικό μου.
– Πάλι χαμογελάς ;
– Προσπαθώ να βρω τις σωστές λέξεις.
– Αρκεί να έχει τη σωστή σκέψη.
– Την ακούς ήδη.
– Και βέβαια αφού είμαι το τέρας σου.
– Σωστά αφού είμαι η πεντάμορφη.
– Τώρα πώς να μη χαμογελάσω !
– Δεν είναι η αλήθεια.
– Και βέβαια είναι !
– Τότε τι θες να πεις μ’ αυτό.
– Ότι χαίρομαι για την χαρά που σου προκαλώ.
– Εντάξει τότε.