Μόνο με τη φωνή
του συγγραφέα
εισχωρήσαμε
σιγά σιγά
όχι μόνο στο σαλόνι
αλλά και στην εποχή
εκείνης της ζωής
που όλοι έχουν ξεχάσει
εκτός από το Φιοδόρ,
λες και ήμασταν
μέσα σ’ ένα πίνακα
με τις αποχρώσεις
της φωνής του δημιουργού
και μ’ αυτόν τον τρόπο
είδαμε τις κουρτίνες
μιας παράστασης
ακόμα πιο ζωντανή
από την ίδια την ζωή
γιατί δεν φοβόταν
τον θάνατο
που κυριαρχούσε
παντού τότε
εκτός από την καρδιά
της ελευθερίας.