Τα νέα δεδομένα περί υδρογονανθράκων ενισχύουν την τοποστρατηγική προσέγγιση της Μεσογείου διότι αναδεικνύουν το πλαίσιο των αγωγών και των διακλαδώσεών τους. Έτσι η έννοια της τοπολογικής γειτονιάς εμπλουτίζεται και δημιουργεί νέες συμμαχίες που ανατρέπουν τωρινά δεδομένα. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι αντλούν από το παρελθόν, την δύναμή τους για την προσέγγιση του μέλλοντος. Υπάρχει μια επιστροφή στα θεμέλια λόγω της κρίσης για να δημιουργηθούν δομές με υποδομές βασισμένες πάνω σε υπερδομές που δεν είχαν αναδειχθεί λόγω της κυριαρχίας του παρόντος που έδινε την εντύπωση τη λειτουργική ενός κλειστού κόσμου. Πολλές χώρες που βασιζόταν στην αποκλειστικότητα της πηγής ενέργειας για να παραμείνουν σε αναχρονικά καθεστώτα, υποτίθεται θεμελιωμένα θρησκευτικά, αντιλαμβάνονται ότι τα πράγματα αλλάζουν γιατί τα πάντα θα αλλάξουν σε αυτόν τον κόσμο. Το θέμα της αποκλειστικότητας θα λήξει, για να εισέλθουμε σ’ ένα πεδίο πιο δημοκρατικό, όπου το παράδειγμα του Ελληνισμού έχει ένα βαθύ νόημα. Κι αν το εξετάσουμε ακόμα πιο βαθιά το θέμα, τότε θα ανακαλύψουμε ότι ο ρόλος μας διαμορφώνεται από τη θέλησή μας και μόνο διότι τα γεωλογικά δεδομένα υπάρχουν εδώ και εκατομμύρια χρόνια. Απλώς τώρα εμφανίζεται όλο και πιο φανερά η αξία της υψηλής στρατηγικής της θάλασσας που καθορίζει διαφορετικά τις σχέσεις των κρατών που έχουν πρόσβαση σε αυτή, στη Μεσόγειο. Έτσι πρέπει κι εμείς συνειδητά πλέον να μελετήσουμε τα διαγράμματα ροής και όχι μόνο τα διαγράμματα Voronoi για να υποστηρίξουμε σε επιχειρησιακό και τακτικό επίπεδο την υψηλή μας στρατηγική μέσα στο πεδίο δράσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης κι αντί να ασχολούμαστε με το δέντρο να κοιτάξουμε το δάσος, για ν’ ανακαλύψουμε τρόπους ανθεκτικούς για να κινηθούμε αποτελεσματικά με βάση τον χρόνο κι όχι μόνο το χώρο, διότι αυτός είναι το κυρίαρχο στοιχείο μας σε αυτή τη νοητική αντεπίθεση της τοποστρατηγικής μας.