Όταν εξετάζουμε το θέμα των γενοκτονιών και γενικότερα των εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει η ανάγκη μιας διαχρονικής στρατηγικής για την αντιμετώπιση της βαρβαρότητας, όποια και αν είναι η μορφή της. Γι’ αυτό το λόγο μάλιστα, δεν επαρκούν τα ανθρώπινα δικαιώματα και προωθούμε την έννοια των δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας για να υπάρχει το αρμόδιο υπόβαθρο, διότι η στρατηγική αυτή πρέπει να είναι πάντα δίκαιη. Για τον ίδιο λόγο πρέπει να έχει τη μορφή που αντιπροσωπεύει ο Ελληνισμός με την έννοια της αντεπίθεσης. Δεν είναι δυνατόν κάθε φορά που υπάρχει ένα επαναστατικό σύστημα να πληγώνεται η Ανθρωπότητα, απλώς για να επιβάλει την εξουσία του και να κυριαρχήσει στο χώρο. Ακόμα κι αν αυτή η βαρβαρότητα δεν είναι μεγάλης διάρκειας πρέπει να υπολογίσουμε τα θύματά της μετρώντας τους αθώους, τους επιζώντες, τους δίκαιους αλλά και τους αγέννητους που δεν μπόρεσαν καν να ζήσουν για να πεθάνουν, οι οποίοι με την πάροδο του χρόνου γίνονται όλο και περισσότεροι. Η διαχρονική στρατηγική είναι απαραίτητη, διότι συχνά οι πολλοί είναι λίγοι για τη δράση. Έτσι οι λίγοι υποχρεώνονται να είναι σπάνιοι για να ανταπεξέλθουν στα γεγονότα και να δημιουργήσουν με τις μη αναστρέψιμες κινήσεις τους, τις αναγκαίες αλλαγές φάσης. Κι αφού είναι πάντα λιγότεροι δίχως στρατηγική δεν έχουμε καμιά προοπτική, ενώ με αυτή ακόμα και δίχως ελπίδα, υλοποιούν το αδιανόητο για την αξιοπρέπεια του ανθρώπινου είδους. Έτσι αυτή η σπανιότητα είναι ο πυρήνας και στην ουσία τα θεμέλια της ολότητας του χρόνου και της πολλαπλότητας της Ανθρωπότητας. Κι είναι αποκλειστικά η δυναμική της που αλλάζει ουσιαστικά την πραγματικότητα μέσω του έργου της. Μπορεί αυτή η διαχρονική στρατηγική να φαίνεται αφαιρετική αλλά είναι το ανάλογο της υψηλής στρατηγικής στη γεωστρατηγική. Εδώ έχουμε λοιπόν το νοητικό σχήμα της διαχρονικής στρατηγικής στην τοποστρατηγική, αφού δεν δίνουμε σημασία στις αποστάσεις που είναι χωρικές αλλά στις σχέσεις που είναι χρονικές. Γιατί παίζουμε με τη δυναμική κι όχι με τη στατική. Οι κοινωνίες είναι στατικές, ενώ η Ανθρωπότητα είναι απαραίτητα δυναμική για να παραμείνει διαχρονική. Με αυτόν τον τρόπο βλέπουμε τη διαχρονική στρατηγική της Ανθρωπότητας ως υπηρέτες.