Οι χαρακτηριστικές εναλλαγές του χρόνου μάς επιτρέπουν να τον προσεγγίσουμε σφαιρικά σε αυτό το μυθιστόρημα και μας απεγκλωβίζουν από τα όρια μιας εποχής. Με σεμνό πάντα τρόπο, ο συγγραφέας μάς δίνει ενδείξεις, για να μην υπάρξει η αποκάλυψη, αλλά η σιωπηλή ανακάλυψη του επτασφράγιστου μυστικού. Έτσι, ένα απλό και σχεδόν συνθηματικό μήνυμα «θα είμαι εκεί» μάς μεταφέρει, θέλουμε δεν θέλουμε, στο χρυσοπράσινο φύλλο. Και το μείγμα συνεχίζεται σαν να θέλει ο συγγραφέας να κατασκευάσει ένα διαχρονικό κράμα, γιατί γράφει και για έναν γάμο και για μια κηδεία. Δίχως να αφήσει απ’ έξω τον συνδυασμό του παπά και της δασκάλας αλλά και την αναφορά στον «Παράδεισο», που λειτουργεί ως γενεσιουργός δύναμη. Για να μας μυήσει σιγά-σιγά στην υπόθεση του Περικλή, που λεγόταν Νίκος, μέσω της Αλεξίας και της Μαρώς. Λες κι υπάρχουν στοιχεία δωδεκαφωνισμού, γιατί πολλές μελωδίες μέσα στο έργο είναι ισάξιες. Και αυτές συνεχώς ερμηνεύονται με διαφορετικούς τρόπους ανάλογα με τις γνώσεις, που μας παραχώρησε ο συγγραφές μετά το δυστύχημα. Για να συμπληρώσει ένα παζλ, που άρχισε εδώ και χρόνια με τα κομμάτια της ζωής. Έτσι ακόμα και ένα απλό φιλί στο στόμα της Αλεξίας μάς αναγκάζει να το θυμηθούμε με το χέρι να το κρατά. Σαν έναν χαιρετισμό στην άκρη του λιμανιού των ονείρων. Έτσι ανάμεσα σε χούφτες ζωής, ο συγγραφέας μιλά και για την ιστορία, πάντα μ’ έναν διακριτικό τρόπο, αλλά δίχως να ξεχάσει τίποτα από τις αναμνήσεις που έγιναν μνήμες, για να μάθουμε κι εμείς για το χθες μέσω του μέλλοντος, πριν φυσήξει ο μπάτης και σβηστεί η γραφή. Γιατί ο δότης παρέμεινε άγνωστος για πολλά χρόνια και με τη θέλησή του. Η μεταμόσχευση της ανθρωπιάς αγγίζει κάθε άνθρωπο και ειδικά όταν είναι ανώνυμη.