Μόλις έφτασε ο Δάσκαλος που επέστρεψε από μάχες στην Πελοπόννησο, τον αγκάλιασε στο κρυφό λιμάνι ο μαθητής του με το ντουφέκι.
– Τι κάνεις εδώ;
– Ήρθα για σας Δάσκαλε
– Και το ντουφέκι;
– Για να πάμε στους δικούς μας.
– Πότε;
– Τώρα το έχουν ανάγκη.
– Τι έγινε;
– Τίποτα.
– Κατάλαβα.
– Αυτό είναι το θέμα. Πολλοί έφυγαν.
– Και ποιος έμεινε;
– Οι δικοί μας.
– Και πόσοι ξέρουν από μάχες;
– Σχεδόν κανένας, αλλά μ’ εσάς…
– Απλώς θα πεθάνουμε μαζί.
– Κι αυτό θα ήταν τιμή για μένα.
– Δεν πρόκειται μόνο για σένα.
– Αλλά για ποιον, αφού εσείς υπηρετείτε μόνο την ανθρωπιά.
– Έχει σημασία η πατρίδα.
– Κι αν δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε τα πράγματα;
– Τότε πρέπει να σκεφτούμε για να μπορέσουμε.
– Και περιμένετε από εμάς.
– Δεν περιμένω τίποτα από κανέναν.
– Εσείς, όμως, στην Πελοπόννησο τους βοηθήσατε.
– Ήταν έτοιμη.
– Κι εδώ;
– Θα πρέπει να προετοιμαστούμε.
– Οι Αιγύπτιοι είναι σκληροί.
– Αλλά κάνουν και λάθη.
– Αλήθεια;
– Σκύψε, μωρέ !
– Ξέχασα, Δάσκαλε !
– Δεν έπρεπε να πάνε με την Τουρκιά.
– Είχαν συμφέροντα.
– Αλλά παραμένει λάθος.
– Μα γιατί;
– Γιατί τώρα θα τους πολεμήσουμε έως το τέλος.
– Μακάρι να ‘ταν κι άλλος σαν εσάς.
– Υπάρχουν κι άλλοι. Είναι στην Πελοπόννησο.
– Κι εδώ;
– Κι εδώ υπάρχουν, αλλά θέλει και στρατηγική.
– Εδώ τα κοπέλια ξέρουν από μάχες.
– Χρειάζονται να μάθουν και τον πόλεμο.
– Και ποια είναι η διαφορά;
– Ο Χρόνος !
– Ο Χρόνος, Δάσκαλε;
– Ναι, αυτός που είναι μαζί μας.
– Κι εμείς.
– Θα πρέπει να μάθετε να είστε μαζί του.
– Είμαστε μαζί σας πάντως.
– Αυτό θα το δούμε.
– Πώς;
– Πάρε το ντουφέκι σου.
– Ναι, Δάσκαλε.
– Και το όργανο, πού είναι;
– Δεν το έφερα μαζί μου.
– Γιατί;
– Νόμιζα πως θα ήταν άχρηστο.
– Η μουσική ζει μες στο λαό μας.
– Θα περάσουμε από το σπίτι σου.
– Μάλιστα.
– Εκεί θα φέρεις τα κοπέλια.
– Καλώς.
– Και τότε πριν φύγουμε στα βουνά για να μάθουμε τα τεχνάσματα και τα στρατηγήματα θα τραγουδήσουμε μαζί.
– Θα τραγουδήσουμε, Δάσκαλε;
– Βέβαια, μαθητή.
– Ποιο τραγούδι;
– Πότε θα κάνει ξαστεριά.
– Θεέ μου, Δάσκαλε !