Μέσω της θαλασσοστρατηγικής είναι πιο προσβάσιμες οι έννοιες του Ελληνισμού και του ακάθεκτου χρόνου, διότι με αυτή το έργο όχι μόνο υπάρχει αλλά φαίνεται και στους περισσότερους. Όλοι πιστεύουν ότι ο Ελληνισμός είναι αυτονόητος αλλά δεν σκέφτονται την εποχή που δεν υπήρχε. Όλοι νομίζουν ότι έχουν καταλάβει τον Χρόνο αλλά επί της ουσίας μιλούν μόνο και μόνο για τον καιρό. Όλοι κοιτάζουν τη θάλασσα αλλά δεν βλέπουν τη στρατηγική της. Το θαλάσσιο στοιχείο δεν επιτρέπει την επιβίωση της τακτικής που είναι δυνατή σ’ ένα νησί. Η θάλασσα με το μέγεθός της και το βάθος της χρειάζεται και μάλιστα απαιτεί νοημοσύνη για να την διαχειριστεί κανείς γιατί κανείς δεν μπορεί να της επιβάλλει τίποτα. Όταν λοιπόν έχουμε έναν ολόκληρο πολιτισμό που έχτισε πάνω στη θάλασσα κι έχουμε ακόμα δικούς μας που αναρωτιούνται ακόμα ποια είναι η αξία μας, καταλαβαίνουμε ότι το καλύτερο είναι να μην ασχοληθούμε πια μαζί τους. Η θαλασσοστρατηγική του Ελληνισμού είναι από τα πιο σπουδαία επιτεύγματα του, διότι αντέχει πολύ περισσότερο από το μάρμαρο που με την πάροδο του χρόνου μπορεί να ξαναγίνει πέτρα. Και ο λόγος είναι απλός, η θαλασσοστρατηγική είναι ένας τρόπος να περπατάς πάνω στη θάλασσα. Και σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε ν’ αντιληφθούμε και τη συμβολική της προσφορά. Αυτό που όλοι το θεωρούν θαύμα ότι γενικεύεται είναι απλώς πραγματικότητα, ενώ η αλήθεια είναι ότι παραμένει θαύμα. Μόνο που αυτοί που τη ζουν νομίζουν πάντα ότι είναι φυσιολογικά διότι ξεχνούν την εποχή που δεν είχε καν νόημα, και η επινόησή του ήταν αδιανόητη. Διότι ο ακάθεκτος χρόνος είναι αυτός που δείχνει το έργο και κανένας άλλος, ενώ ο χώρος δεν έχει το βάθος που πρέπει και δεν ξέρει για το πρέπον.