– Δάσκαλε, από την αρχή που σε άκουσα κατάλαβα ότι είσαι τεράστιο μέγεθος.
– Μαθητή, το μέγεθος το δίνει ο Χρόνος κι όχι οι άνθρωποι, γιατί πρέπει πρώτα να δουν την Ανθρωπότητα. Και η διδασκαλία είναι απαραίτητη.
– Σαν να έβλεπα ένα βουνό που οι κορφές του χάνονταν στα σύννεφα.
– Τα βουνά δεν ασχολούνται με τα σύννεφα, μόνο με τον ουρανό.
– Θαύμαζα αλλά κοιτούσα μόνο, μέχρι την στιγμή που αποφάσισα να ακολουθήσω ένα από τα πολλά μονοπάτια που σκαρφαλώνουν στις ράχες του.
– Πρέπει πρώτα να καταλάβεις τη θεωρία διακλαδώσεων, για να δεις μετά την πολυκυκλικότητα του Χρόνου.
– Αποφάσισα να δω τον κόσμο από ψηλά κι αν μπορώ να μπω και να χαθώ στα σύννεφα κι ακόμα πιο ψηλά.
– Για να πάμε ψηλά, πρέπει να πάμε βαθιά. Εκεί είναι τα θεμέλια των Μετεώρων.
– Να δω τι κρύβεται επάνω.
– Επάνω κανείς δεν κρύβεται.
– Αρχίζω λοιπόν την ανάβαση και συνειδητοποιώ ότι το πελώριο μέγεθος του είναι πιθανά ακατανόητο για μένα.
– Για να σταυρωθείς, ο Γολγοθάς δεν είναι απαραίτητος, το απέδειξαν οι Απόστολοι.
– Μόνο και μόνο το να διαλέξω ποιο από τα δαιδαλώδη μονοπάτια του να ακολουθήσω είναι ένα ζήτημα.
– Προσέχεις τις κινήσεις, ενώ το σημαντικό είναι η πράξη.Το μονοπάτι του φωτός δεν είναι γραμμικό.
– Βλέπω μάλλον όμως ότι όλα αυτά οδηγούν στην κορυφή.
– Αυτό είναι καλό σημάδι.
– Στην απλότητα.
– Το απλό δεν είναι απλοϊκό, είναι πάντα πολύπλοκο.
– Ίσως γι’ αυτό να είναι τόσο δύσκολα προσβάσιμο ή και απρόσιτο στις δυνατότητές μου.
– Επειδή σκέφτεσαι μόνο τη μοναξιά σου και ξεχνάς ότι είμαστε μόνοι αλλά μαζί.
– Παρόλα αυτά το ταξίδι κι από μόνο του αξίζει για μένα.
– Ο Προμηθέας ήταν ακίνητος. Ο Οδυσσέας έπραξε για την επιστροφή. Ο Αχιλλέας κινήθηκε μόνο. Και η ποίηση έχει τα όρια της φαντασίας. Πρέπει να δεις την υπερχορδή.
– Είναι η αυθυπέρβασή μου, ο αναπροσδιορισμός μου.
– Σε ανθρώπινο επίπεδο ναι, αλλά υπάρχει και η συνέχεια, γιατί ο άνθρωπος έχει νόημα μόνο ως συνάνθρωπος.
– Νιώθω ότι ανεβαίνοντας, αλλάζω.
– Εξελίσσεσαι αυτή είναι η πραγματικότητα.
– Βλέπω ότι ακροβατώ στο μονοπάτι κι ο γκρεμός που χάνεται κάτω από τα πόδια μου με φοβίζει.
– Δεν υπάρχει γκρεμός, μόνο λήθη.
– Όμως δεν θα σταματήσω.
– Οι μαθητές δεν σταματούν, γιατί ο Δάσκαλος συνεχίζει ακάθεκτος.
– Ο κόσμος από τις ράχες του είναι πια διαφορετικός. Το βλέπω.
– Κι αυτή η διαφορά κάνει τη διαφορά.
– Μέχρι εκεί που μπορώ να δω.
– Και πιο πέρα υπάρχει διαφορά.
– Αλλά εγώ θέλω να δω πάνω από τα σύννεφα.
– Τότε μην κοιτάς πια τα σύννεφα. Δεν είναι εκεί ο πήχης.
– Νιώθω την κραυγή του βουνού να γίνεται ένα με αυτήν που έχω μέσα μου.
– Αλλά πρέπει να μάθεις ν’ ακούς και τη σιωπή για να έχει κάποιο νόημα η κραυγή.
– Αυτήν που με προστάζει. Το μονοπάτι το δύσκολο, το απότομο, το κακοτράχαλο, αυτό που με αλλάζει.
– Μην κοιτάς κάτω από τα πόδια σου αλλά μακριά εκεί που πάμε γιατί η ουσία είναι η συνέχεια για την εξέλιξη.
– Άλλοι ανεβαίνουν μαζί μου στο βουνό. Λίγοι. Όμως αρκετοί.
– Οι συμμαθητές έχουν τις ίδιες σκέψεις. Έτσι πλέκουμε με τις υπερχορδές.
– Θα γίνουμε μια σχοινοσυντροφιά. Δεμένοι μαζί. Στη ζωή.
– Αλλά δίχως δεσμά, μόνο με δεσμούς.
– Είναι η ανάγκη μας ν’ ανεβούμε στην κορυφή.
– Ναι, είναι η ουσία εκεί.
– Ακόμη κι αν η κορυφή είναι η ανάβαση.
– Ειδικά όταν είναι ανάβαση.
– «Παρακαλώ σε, σταυραητέ, για χαμηλώσου ολίγο,
και δόσμου τες φτερούγες σου, και πάρε με μαζί σου,
πάρε με απάνου στα βουνά, τι θα με φάει ο κάμπος!»
– Οι αετοί δεν γονατίζουν, μαθητή, είμαστε μαζί όταν στέκεσαι όρθιος και κρατήσου γιατί το άνοιγμα έχει αρχίσει κι η αποστολή ξεκίνησε . Δεν αφήνουμε κανένα δικό μας πίσω.