Στον Κυβερνοπόλεμο, η απόσταση δεν έχει ουσιαστικά νόημα και η προσέγγισή μας πρέπει να είναι τοπολογική. Επί του πρακτέου, αυτό που έχει σημασία είναι καθαρά ο χρόνος. Και στην κρυπτασφάλεια αυτός είναι ο σημαντικός και κυρίαρχος παράγοντας γιατί η ασφάλεια έχει ημερομηνία λήξης, αφού κάθε κώδικας σπάζεται και το σπάσιμο είναι αποκλειστικά θέμα χρόνου. Κατά συνέπεια δεν υπάρχει λόγος να αναζητούμε την πληρότητα. Έτσι εισχωρούμε στο πλαίσιο του Popper σε συνδυασμό με τον Kuhn, αλλά ακολουθούμε την μεθοδολογία του Feyerabend. Επειδή δεν υπάρχει γραμμικότητα στην εξέλιξη αλλά ούτε και συνέχεια, η ασυνέχεια δημιουργεί προβλήματα στις προβλέψεις. Επίσης επειδή υπάρχει το πλαίσιο της ασύμμετρης απειλής που έχει ελάχιστο κόστος σαν κυβερνοπόλεμος, δεν επαρκούν οι ενδιάμεσες λύσεις και πρέπει να είναι έξυπνες. Αυτό όμως δεν σημαίνει απαραίτητα ότι χρειάζονται μεγάλα μέσα σε οικονομικό επίπεδο. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε την νοητική αδράνεια και ν’ αναζητήσουμε την καινοτομία η οποία βασίζεται στην προσαρμοστικότητα και στην πλαστικότητα του εγκεφάλου μας. Έχει σημασία λοιπόν να αναπτύξουμε την στρατηγική μας και να μάθουμε πώς να μαθαίνουμε για να μπορέσουμε όχι μόνο να ανταποκριθούμε αλλά να έχουμε ανάδραση και ανθεκτικότητα στις επιθέσεις. Διότι δεν έχει αξία μόνο η επίθεση αλλά και το πώς καταφέρνεις και κρατάς μια θέση σε βάθος χρόνου. Η διαχρονικότητα είναι ο μόνος τρόπος να είσαι αξιόπιστος στον κυβερνοπόλεμο γιατί αποδεικνύεις με τρόπο βιωματικό ότι ξέρεις να επιβιώσεις και σε εχθρικό περιβάλλον. Συνεπώς μπορείς να περάσεις και στην αντεπίθεση, η οποία είναι η καλύτερη επίθεση, αφού έχει όλα τα δεδομένα. Έτσι ο κυβερνοπόλεμος σχετίζεται άμεσα με τη νοημοσύνη και δεν υπάρχει λόγος να θεωρούμε ότι δεν μπορούμε να παίξουμε ένα ρόλο ακόμα και αμυντικό για να προστατέψουμε τις αξίες μας.