Μαθήτρια: Δάσκαλε, η σωτηρία της ψυχής σύμφωνα με Χριστό συνίσταται στην πραγματικότητα στη συνέχεια στις επόμενες ζωές που εξασφαλίζεται μόνο αν αφήσουμε σε κάθε μια από αυτές στίγμα στις καρδιές των ανθρώπων μας και στη μνήμη τους στη μνήμη του ανθρώπινου χρόνου μας για να τους ξανασυναντήσουμε και να συνεχίσουμε από εκεί όπου είχαμε αφήσει το έργο;
Δάσκαλος: Το πρώτο βήμα είναι να πιστεύεις στην επόμενη. Γιατί κάθε πορεία όσο μεγάλη κι αν είναι αρχίζει με το πρώτο βήμα. Αν σκεφτείς λοιπόν ότι ζεις την προετοιμασία δίχως άλλη πρόβα, θα καταλάβεις ότι είναι η γενική. Σε αυτό το σημείο, αντιλαμβάνεσαι ότι οι κινήσεις σου πρέπει να γίνουν πράξεις γιατί είναι το πρέπον. Εν αρχή ο θάνατος λοιπόν για να ζήσεις την πολυκυκλικότητα.
Μαθήτρια: Όταν λέει η πίστη σου σε έσωσε λέει στην πραγματικότητα μόλις εξασφάλισες την συνέχεια σου στην επόμενη ζωή γιατί έκανες την υπέρβαση και τόλμησες να βγεις στο φως με ταπεινότητα;
Δάσκαλος: Οι υπερβάσεις είναι η αρχή που σου επιτρέπουν να δεις το άλλο. Χρειάζεται όμως η υπερβατικότητα για να ζήσεις το άλλο. Είναι τα πρώτα βήματα της πορείας, δίχως να σημαίνει ότι επαρκεί. Γι’ αυτό η συνέχεια έχει τόση σημασία.
Μαθήτρια: Στην πορεία των ζωών μας στην πραγματικότητα μαθαίνουμε τις διάφορες πτυχές της αγάπης που είναι μεν πολλαπλή αλλά στον πυρήνα της ενιαία και ταξιδεύουμε στον χρόνο περπατώντας πάνω στις ακτίνες της σφαίρας της μέχρι να μεστωθούμε από αγάπη μόνο ;
Δάσκαλος: Δεν ταξιδεύουμε είμαστε κομμάτια χρόνου. Κι αποκτούμε νόημα όταν είμαστε μαζί του αλλιώς απλώς υπάρχουμε. Η αγάπη είναι σαν τη μνήμη. Είναι σημαντικό να αγαπάς όπως είναι και να θυμάσαι. Η ουσία όμως είναι να μη μισείς όπως είναι να μην ξεχνάς. Τα πρώτα είναι παθητικά, τα δεύτερα ενεργητικά και μόνο αυτά φέρνουν την αλλαγή φάσης και την εξέλιξη.
Μαθήτρια: Βλέπω έτσι αντίστροφα πώς η σκέψη για την Ανθρωπότητα, η σκέψη προς την Ανθρωπότητα, η σκέψη από την Ανθρωπότητα ενωμένες σε μία οντότητα σκέψη Ανθρωπότητας είναι αγάπη και μόνο αυτό για όλους διαχρονικά.
Δάσκαλος: Είναι μη μίσος το σημαντικό. Η αγάπη είναι προσωρινή. Το μη μίσος έχει διάρκεια, είναι το πάχος του χρόνου. Η μη λήθη οδηγεί στην αλήθεια, όχι η μνήμη. Έτσι το μη μίσος οδηγεί στην κενότητα.
Μαθήτρια: Τόσο απλά και τόσο δύσκολα;
Δάσκαλος: Το απλό είναι πάντα δύσκολο, ενώ το δύσκολο μπορεί να είναι και εύκολο μετά. Είναι εύκολο να κάνεις δύσκολες ερωτήσεις, είναι δύσκολο να δώσεις απλές απαντήσεις.