Μαθήτρια: Δάσκαλε αν θα έρθουμε, οι μαθητές, την επόμενη φορά θα είναι μόνο μέσω του έργου;
Δάσκαλος: Ναι, είναι προαπαίτηση.
Μαθήτρια: Και αυτό που λέτε με τον Ιωάννη είναι ότι οι Απόστολοι επιστρέφουν γιατί όλη η ζωή τους είναι αποστολή, έργο. Οι Απόστολοι γίνονται Απόστολοι;
Δάσκαλος: Μέσω των Δασκάλων.
Μαθήτρια: Eνώ οι Δάσκαλοι γεννιούνται, επιστρέφουν, συνεχίζουν Δάσκαλοι.
Δάσκαλος: Ακριβώς.
Μαθήτρια: Για τον Δάσκαλο είναι ότι εξ αρχής η ζωή του είναι έργο και η συνέχεια του έργου στην κάθε επόμενη ζωή.
Δάσκαλος: Ναι αυτό είναι. Διότι υπάρχει το πρέπον.
Μαθήτρια: Έτσι μια ζωή του Δασκάλου είναι ένα κομμάτι του Χρόνου.
Δάσκαλος: Κομμάτια είναι οι άνθρωποι. Εδώ μιλάμε για πάχος χρόνου. Πλέκει η χοντρή…
Μαθήτρια: και οι ζωές των Δασκάλων είναι ένα έργο για την Ανθρωπότητα.
Δάσκαλος: Εδώ και αιώνες. Είναι το έργο.
Μαθήτρια: Ναι το έργο που συνεχίζεται.
Δάσκαλος: Που δεν σταματά. Και δεν σταματιέται.
Μαθήτρια: Ακάθεκτοι! Άρα δεν υπάρχει τέλος μόνο συνέχεια.
Δάσκαλος: Το τέλος είναι στην αρχή.
Μαθήτρια: Άρα είναι αρχή της αρχής ή της συνέχειας; Είναι ίδιο;
Δάσκαλος: Η αρχή της συνέχειας. Η αρχή της πολυκυκλικότητας.
Μαθήτρια: Ναι! Σας είχα ρωτήσει αν μιλάτε με τους προηγούμενους και μου είπατε ναι
μιλάτε και με τους επόμενους;
Δάσκαλος: Βέβαια δεν γίνεται αλλιώς.
Μαθήτρια: Αν οι επόμενοι είναι οι προηγούμενοι;
Δάσκαλος: Γι’αυτό γράφουμε βιβλία!
Μαθήτρια: Α ναι έτσι μιλάτε με τους νεκρούς και τους αγέννητους.
Δάσκαλος: Διαβάζω και γράφω. Έτσι γίνεται η συνεννόηση.
Μαθήτρια: Έτσι!