Αν μια κοινωνία επιτρέπει στα άτομα που την αποτελούν να καταπατούν ένα άτομο με ειδικές ανάγκες, έχει ένα θέμα ως ανθρωπιά, δηλαδή με ποιο δικαίωμα το επιτρέπεις. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι στην πραγματικότητα, η Ανθρωπότητα χαρακτηρίζεται από τις άκρες, από τα ακραία στοιχεία που μερικές φορές αναρωτιέσαι αν εντάσσονται ή όχι στην πραγματικότητα. Είναι αυτά που είναι τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία, που αποδεικνύουν ότι η κοινωνία πρέπει να είναι ανθρώπινη και όχι ο άνθρωπος κοινωνικός. Άρα η ιδέα ποια είναι; Είναι ότι αντιθέτως, όταν εντοπίζουμε ανθρώπους που έχουν ειδικές ανάγκες, πρέπει να αναρωτηθούμε αν εμείς τους μαθαίνουμε κάτι ή αν αυτοί μας μαθαίνουν κάτι για το πώς σκεφτόμαστε εμείς αυτούς και την Ανθρωπότητα. Άρα το πρώτο που παίρνουμε από τα παιδιά με ειδικές ανάγκες είναι ότι η Ανθρωπότητα είναι πιο πολύπλοκη από ό,τι νομίζαμε και δεν είναι απλώς μία κοινωνική φέτα. Όταν είσαι ικανός να προσφέρεις κάτι το οποίο αρχικά νομίζεις ότι ίσα ίσα καταλαβαίνει τι του προσφέρεις, είναι τεράστιο δείγμα γενναιοδωρίας. Αλλά αυτό που μας ξαφνιάζει είναι η επιστροφή που δεν περιμένουμε. Η επιστροφή είναι πάντοτε μεγαλύτερη και είναι αυτή που προκαλεί μεταχαρά.