Στο σταθμό των Παρισίων, το τραίνο ετοιμαζόταν να φύγει προς Ανατολή, στην Κωνσταντινούπολη. Ο κόσμος δεν έφευγε για τους ίδιους λόγους αλλά η Κυρία με το παράξενο καπέλο ήταν ήδη εκεί. Είχε ραντεβού με έναν άγνωστο. Εκεί την είχε δει για πρώτη φορά ο Δάσκαλος, όταν δεν υπήρχε ακόμα ο μαθητής. Κρατούσε στο χέρι ένα φάκελο που ξεχώριζε. Έπρεπε να τον παραδώσει λίγο πριν φύγει για το εξωτερικό. Το βλέμμα της ήταν άδειο σαν μια σκακιέρα δίχως κομμάτια κι ο Δάσκαλος αναρωτιόταν αν ήταν ένα πιόνι και μόνο. Ο άγνωστος δεν της μίλησε, αλλά τον αναγνώρισε. Η στολή του ήταν κοσμική αλλά οι κινήσεις του έδειχναν ότι ήταν παπάς. Πήρε τον φάκελο κι αμέσως μετά η Κυρία κατευθύνθηκε προς το τραίνο. Όταν ανέβηκε τα σκαλιά, γύρισε πίσω κι είδε τον Δάσκαλο που είχε το βλέμμα του καρφωμένο πάνω της. Αγχώθηκε για μια στιγμή, αλλά μετά κατάλαβε ότι ήταν μαζί της. Χαμογέλασε και χάθηκε μέσα στο βαγόνι.