Αντί να ασχολούμαστε με το μέχρι πού μας πατάνε πάνω στα πόδια, να ασχολούμαστε μέχρι πού πηγαίνει η σκέψη μας. Τα πρώτα κατεχόμενα που πρέπει να απελευθερώσετε είναι τα κατεχόμενα του μυαλού σας. Είναι αυτά που σας εμποδίζουν να σκεφτείτε διαφορετικά. Αν τα απελευθερώσετε αυτά τα κατεχόμενα πραγματικά, τότε θα δείτε ότι τα άλλα κατεχόμενα είναι απλώς θέμα τεχνικό. Εννοώ ότι μπορεί να λυθεί στρατηγικά. Αλλά η στρατηγική δεν αλλάζει τα “θέλω” σας. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να σκεφτούμε είναι: τι θέλουμε. Αν το θέλουμε, θα το κάνουμε. Απλώς υπάρχει πάντοτε το πρόβλημα με τη φράση του Σοπενχάουερ: “Μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Αλλά δεν μπορούμε να θέλουμε ό,τι θέλουμε”. Αν το θέλει ο Ελληνισμός, θα το κάνει. Αν το θέλετε εσείς, θα συμμετέχετε. Αλλά να ξέρετε ότι ούτως ή άλλως θα το κάνει. Και το θέμα είναι αν είσαστε θεατής ή μαχητής. Τίποτα άλλο. Αν εμείς λέμε “ελευθερία ή θάνατος” είναι ότι δεν δίνουμε τρίτη επιλογή. Και γι’ αυτό το λόγο βασιζόμαστε στην ιδέα ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Ενώ δεν λέμε ότι ζει, ούτε λέμε ότι κινδυνεύει. Αλλά λέμε “ποτέ δεν πεθαίνει”. Το ερώτημα είναι πώς τα καταφέρνει και ποτέ δεν πεθαίνει; Αυτό οφείλεται στην σκέψη και στον Ελληνισμό. Γιατί ο Ελληνισμός είναι δώρο για την Ανθρωπότητα και δεν ασχολείται μόνο και μόνο με το τι γίνεται τοπικά, αλλά με το τι γίνεται για όλους τους άλλους. Είναι εξωστρεφής. Είναι μια προσφορά. Δεν ζητούμε τίποτα, δεν καταπατούμε τίποτα. Απλώς διεκδικούμε ακριβώς τις ρίζες μας. Είναι η συνέχεια της μνήμης μέλλοντος. Είμαστε στην γωνία, είμαστε μια γωνία και από αυτήν την γωνία βλέπουμε με προοπτική όλον τον κόσμο.