Η απαγόρευση της βαρβαρότητας ήταν ο στόχος του.
Δεν ήθελε μόνο την απελευθέρωση.
Δεν ήθελε να ξεχαστούν τα θύματα της εξέγερσης.
Γιατί ακόμα και τα μέλη της Φιλικής Εταιρείας που επικοινωνούσαν με συνθήματα που έβαζαν στα πέταλα των αλόγων τους, δεν μπόρεσαν ν’ αντισταθούν στις Σαράντα Εκκλησιές.
Και ο λόγος ήταν απλός.
Δεν περίμεναν τόσο μίσος εκ μέρους της βαρβαρότητας.
Αφού ακόμα και ο άμαχος πληθυσμός ήθελε να τους εξοντώσει.
Για να μην υπάρξει πια κανένα ίχνος του Ελληνισμού.
Ήθελαν να καθαρίσουν την περιοχή.
Αλλά η αντίσταση είχε αρχίσει.
Κι έπρεπε να συνεχιστεί γιατί ήταν το πρέπον.
Αυτός ήταν ο πραγματικός λόγος για τον οποίο εξέταζε όλες τις εκδοχές του αγώνα.
Δεν ήταν απλώς μία μάχη.
Ήταν ένας πόλεμος.
Δεν ήταν απλώς μία απελευθέρωση.
Ήταν μία επανάσταση.
Και αυτή δεν έπρεπε να σταματήσει.
Ό,τι και να γινόταν στην περιοχή.
Έπρεπε ο κλέφτης να σκεφτεί το μέλλον.
Για να μην οπισθοχωρήσει κανείς.
Αυτό είχε στο νου του.
Το πνεύμα της Επανάστασης θα ζούσε για αιώνες.