Η Παναγιά του βράχου
ανέμιζε τα λόγια
μιας σιωπηλής προσευχής
που δεν είχε σταματήσει
από τότε που οι σταυροί
είχαν φυτρώσει στο νησί
ως φόροι τιμής
και μνημοσύνης
για όσους είχαν αλλάξει
την πραγματικότητα
με τη θυσία τους
κι είχαν χαθεί
με το υγρό στοιχείο
δίχως να βγάλουν κραυγή
γιατί ήξεραν
από την αρχή
το τέλος τους
κι επέλεξαν
να το ζήσουν
για τους άλλους.