Το έπος του απέραντου γαλάζιου δεν είναι ένα μυθιστόρημα ή ένα έργο επιστημονικής φαντασίας, αλλά η ιστορία της ελληνικής ΑΟΖ. Ένα από τα σπουδαία της περιόδου που διανύουμε δεν είναι απαραίτητα αυτό που νομίζουμε, διότι μετά από μερικές μέρες μπορεί και να μην έχει πια καμιά σημασία, γιατί είναι θέμα εφημερίδων κι όχι βιβλίων ούτε ιστορίας. Γι’ αυτόν το λόγο έχει νοητικό ενδιαφέρον να υπολογίσουμε τι θα λένε στο μέλλον για αυτή την περίοδο. Και το πιο απίστευτο είναι ότι δεν θα μιλούν βέβαια για πολιτική. Στην ουσία, ακόμα και η επόμενη κοινωνία θα λέει ότι τότε έγινε η ΑΟΖ, επειδή το επέλεξε ο ελληνικός λαός. Διότι αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα. Αν η προετοιμασία που κάναμε είναι η αρχή του έπους που αναζητά η πατρίδα μας κι αν η παρτίδα έχει αρχίσει πάνω στη σκακιέρα της γεωπολιτικής. Γιατί μερικοί από τους δικούς μας δεν το έχουν κατανοήσει ακόμα. Ενώ θα έπρεπε να αντιληφθούν ότι είναι σπάνιες οι εποχές που δημιουργούν ένα έπος και μάλιστα εθνικό. Γιατί όταν ξέρεις ότι συμβάλλεις στον αγώνα του με το έργο σου, σου δίνει μια τεράστια δύναμη και σου επιτρέπει να ξεπερνάς κι εσύ αδιανόητα εμπόδια για να υλοποιηθεί ένας στόχος που αποτελεί όραμα για τον λαό μας. Το ερώτημα που πρέπει να θέσει στον εαυτό του ο καθένας μας είναι το εξής: κατά πόσο συνέβαλα στη δημιουργία αυτού του έπους θα λέω στους δικούς μου μετά από χρόνια. Διότι το έπος και να ανήκει σε μια εποχή, αφήνει μια απήχηση διαχρονική. Και τώρα που μπήκαμε στην περίοδο που συμπίπτει με τα 200 χρόνια της Εθνικής Επανάστασης, το έπος του απέραντου γαλάζιου είναι η συνέχεια της για τον Ελληνισμό που θέλει την απελευθέρωση.