Η Κύπρος, όσο μικρή κι αν είναι, αποφάσισε ν’ απαγορεύσει τη βαρβαρότητα, γιατί ανήκει στην Ανθρωπότητα. Η ανθρώπινη ψήφιση της Κύπρου για την ποινικοποίηση της άρνησης των αναγνωρισμένων γενοκτονιών αποτελεί μια αλλαγή φάσης για το πνεύμα του νησιού, αφού πλέον δεν είναι πια ουδέτερο ανάμεσα στο θύτη και στο θύμα. Επιπλέον αυτή η απόφαση, που συμπίπτει με την εκατονταετία της γενοκτονίας των Αρμενίων, αποκτά ένα συμβολισμό ακόμα πιο μεγάλο. Διότι, καθώς η Κύπρος έχει αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Αρμενίων από το 1982, η νέα απόφαση την αφορά άμεσα. Το ίδιο ισχύει και για τη γενοκτονία των Ποντίων. Διότι η ποινικοποίηση της άρνησης είναι μια πράξη της ανθρώπινης δικαιοσύνης κι όχι μόνο ένα θεσμικό και τεχνητό πλαίσιο. Έτσι η Κύπρος συμπληρώνει αποτελεσματικά τη διαδικασία της αναγνώρισης των γενοκτονιών. Για τον απλό λόγο ότι η ποινικοποίηση ακολουθεί την αναγνώριση στη διαδικασία της διόρθωσης. Έτσι βλέπουμε ότι το όραμα του Lemkin, όταν επινόησε τη λέξη γενοκτονία, είχε νόημα και άντεξε όλες αυτές τις δεκαετίες και ξεπέρασε όλες τις δυσκολίες και τις παγίδες των συνεχιστών της γενοκτονίας. Γι’ αυτό το λόγο η Κύπρος, που έχει Κατεχόμενα, πρόσφυγες, εγκλωβισμένους και αγνοούμενους, τόλμησε να πει τη λέξη της δικαιοσύνης, γιατί δεν ξεχνά τους άλλους λαούς που έχουν υποφέρει ακόμα περισσότερο, γιατί δεν έχουν υποστεί ένα έγκλημα πολέμου, αλλά ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας.