Ο Διαχειριστής Εθνικού Συστήματος Φυσικού Αερίου είναι ένας στρατηγικός παίκτης για την πατρίδα μας ειδικά τώρα που έχουμε αναβαθμίσει τη Ρεβυθούσα σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο και που έχουμε αρχίσει την αξιοποίηση της ελληνικής ΑΟΖ στο Ιόνιο με τα θαλάσσια οικόπεδα 1, 2 και 10 του διαγωνισμού υδρογονανθράκων. Με άλλα λόγια, η καθαρή πώληση και ειδικά σε χώρα που δεν ανήκει καν στην Ευρωπαϊκή Ένωση μ’ ένα ποσοστό της τάξης των 66% είναι απλά απαράδεκτο. Ο ΔΕΣΦΑ είναι ακριβώς ένα από τα στρατηγικά εργαλεία που πρέπει να κατέχει και ν’ αξιοποιεί στο έπακρον η πατρίδα μας, για να προχωρήσουμε δυναμικά στον τομέα της ενέργειας. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι ένα ποσοστό τόσο μεγάλο δεν γίνεται να παραχωρηθεί λόγω ευρωπαϊκού κεκτημένου. Έτσι έχουμε αυτήν την πρακτική ασπίδα. Το ιδανικό είναι να κρατήσει η Ελλάδα το μεγαλύτερο ποσοστό του ΔΕΣΦΑ, αφού είμαστε σ’ ένα πλαίσιο ανάπτυξης. Τώρα υπάρχουν αλλαγές στις διαπραγματεύσεις για να μειωθεί αυτό το 66% και να περάσει στο 49% σε συνδυασμό με ευρωπαϊκές εταιρείες που θα πάρουν το 17%. Με αυτόν το σχεδιασμό η SOCAR κρατά το 49% και το 51% παραμένει ευρωπαϊκό μέσα στο οποίο το 34% είναι καθαρά ελληνικό. Σε αυτόν τον νέο σχεδιασμό μπορούν να παίξουν ένα ρόλο η βελγική εταιρία Fluxys, η ρουμάνικη εταιρεία Transgaz και η ισπανική Enagas. Αυτό το σενάριο μπορεί να γίνει αποδεκτό από την Επιτροπή Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αλλά με αυτό τα πράγματα δυσκολεύονται για τους Αζέρους, αφού δεν θα έχουν πια τη δυνατότητα να παίξουν ένα ρόλο στο management του ΔΕΣΦΑ. Έτσι θα φανεί καλύτερα και τι θέλουν να κάνουν με αυτήν την επένδυση. Πάντως ο αγώνας δεν τελείωσε.