Το χιλιόφυλλο είχε ιστορία, δεν ήταν μόνο ένα τυχαίο φυτό.
Το συνδύασε με το πλήθος των φύλλων της βελανιδιάς.
Κάθε χρονιά και ένα έτος.
Κάθε χρονιά και μια πτυχή.
Δίχως συμβιβασμούς.
Πετούσε ακόμη πάνω από την πόλη
και της έδειξε και το λιμάνι
έτσι έμαθε για τους δικούς του και τους σταυρούς
δίχως να το νιώσει άνοιξε τα χεριά της
και σήκωσε το κεφάλι προς τον ουρανό
έτσι ο αόρατος είδε την ίδια εικόνα.
Αποκαθήλωση.
Την άφησε κάτω.
Κι έτσι είδε τα ανθρώπινα βόλια και την αντεπίθεση.
Το χιλιόφυλλο ήταν και για τις πληγές.
Είδε τα δάκρυα της. Δεν ήταν της Αφροδίτης.
Ξαναέπιασε το βιβλίο εκεί που το είχε αφήσει.
Το σχήμα είχε αλλάξει.
Τώρα έβλεπε και τα χτυπήματα της πολιορκίας.
Ένας ζωντανός οργανισμός αντιστεκόταν.
Δεν την άφησε να δει τη βαρβαρότητα
αλλά της έδειξε το χώρο για τους τάφους
μόνο τότε ξαναχαμογέλασε.
Γιατί ήξερε για μετά.