Τα δάκρυα της Jacqueline
πάνω στο βιολοντσέλο
δεν είναι μόνον
μια έκφραση
αλλά μία πραγματικότητα
που μας μεταφέρει
μέσω του χρόνου
για ν’ ανακαλύψουμε
χάρις στο παιγνίδι του
τον ήχο μιας μουσικής
που μία μόνον παρτιτούρα
δεν θα μπορούσε να αποδώσει
κι άκου και σύ
πάνω στα μάγουλά σου
τα δάκρυά της
για να κατανοήσεις
την ουσία
της σύνθεσης
ειδάλλως θα παραμείνεις
τυφλός προς την ομορφιά
όχι ενός συναισθήματος
μα μίας εκτέλεσης
που είναι η αναγνώριση
της ομορφιάς.