Πολλοί θεωρούν ότι η γενοκτονία είναι μία τελική έννοια, δίχως να αντιληφθούν ότι αυτή η ιδέα είναι των γενοκτόνων, αφού μιλούν μάλιστα για έσχατη λύση. Ενώ στην πραγματικότητα, η επινόηση της λέξης από τον Lemkin, είναι ουσιαστικά το πρώτο στάδιο της προβληματικής των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας. Διότι και το έργο του Lemkin δεν είναι τελικό. Δε μας έδωσε απλώς έναν αλγόριθμο για ν’ αναγνωρίσουμε μια γενοκτονία. Αυτό είναι εργαλείο για την αρχή και γι’ αυτό το λόγο η αναγνώριση είναι απλώς το πρώτο επίπεδο της διαδικασίας διόρθωσης. Έτσι πρέπει να φανταστούμε ότι όλη αυτή η διαδικασία είναι το πρώτο στάδιο των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας. Διότι αρχίζουμε με αυτό που έγινε και δεν πρέπει να γίνει αλλά συνεχίζουμε με αυτό που πρέπει να γίνει για να μην ξαναγίνει το προηγούμενο. Έτσι το θέμα μας είναι η συνέχεια του έργου του Lemkin, διότι και ο ίδιος αυτό θα ήθελε αφού ήταν της συνέχειας ακόμα και μετά τη συστηματική καταστροφή. Η γενοκτονία έρχεται λοιπόν παραδειγματικά κι όχι μόνο ως παράδειγμα για να εντοπίσουμε το έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας, διότι από αυτό και μετά θα προσδιορίσουμε στρατηγικές για την προστασία αυτών των Δικαιωμάτων. Έχουμε λοιπόν μία αναλογία που γενικεύει το ζεύγος: εγκλήματα – ανθρώπινα δικαιώματα στο ζεύγος: εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας – Δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Και η πρώτη διαφορά είναι η γενοκτονία. Διότι δεν επαρκεί το ου γενοκτονήσεις για να προστατέψεις την Ανθρωπότητα διότι άλλος μπορεί να το κάνει. Έτσι οι εντολές θέλουν μετά συμβουλές. Έτσι το αγαπάτε αλλήλους είναι πιο ανθεκτικό και εποικοδομητικό. Έτσι το πρώτο δικαίωμα που έχει η Ανθρωπότητα είναι να την αγαπάς, αλλιώς να βρεις κάποιον που μπορεί να το κάνει για να τον ακολουθήσεις. Και ο Lemkin το έκανε.