Τι κάνει ένας άνθρωπος όταν δεν έχει κανέναν άλλον πάνω στον οποίο μπορεί να βασιστεί, αυτό είναι το ερώτημα που πρέπει να θέσουμε σε γενικό επίπεδο για να κατανοήσουμε και τη στρατηγική επιβίωσης. Έτσι σε αυτό το πλαίσιο, υπάρχει η παράμετρος του δείκτη νοημοσύνης διότι αν αυτός είναι χαμηλός θα ακολουθήσει την κοινωνία, αν αυτός είναι ανώτερος θα αντιληφθεί ότι δεν υπάρχει μόνο η κοινωνία κι αν είναι ακραίος θα ασχοληθεί μόνο με την Ανθρωπότητα. Μπορεί βέβαια ανάλογα με τις περιπτώσεις να επηρεάσει άλλους ανθρώπους που μπορεί να μην ανήκουν στην ίδια κατηγορία για να μάθουν και τι γίνεται στην άλλη έτσι ώστε να βοηθήσουν σε μια συλλογική προσπάθεια που θα αρχίσει από μια ομαδική προσέγγιση επίλυσης των προβλημάτων που αφορούν πια την Ανθρωπότητα κι όχι μόνο τις τοπικές κοινωνίες που έχουν τα συμβατικά τους όρια και δεν μπορούν να εξελιχθούν παρά μόνο με εξωτερικούς παράγοντες. Όταν όμως βρισκόμαστε στην ενδιάμεση κατάσταση, βλέπουμε ανθρώπους που υποφέρουν γιατί δεν μπορούν να πείσουν τους άλλους για την προσέγγισή τους κι ενώ ξέρουν ότι δεν υπάρχει μόνο το πλαίσιο της κοινωνίας, δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις πιέσεις που δέχονται. Είναι λοιπόν σημαντικό όταν εντοπίζουμε τέτοιους ανθρώπους που μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ως παπαρούνες μέσα σ’ ένα κάμπο με μαργαρίτες, να τις βοηθήσουμε να συνειδητοποιήσουν ότι δεν πρόκειται για ανωμαλία κι ότι υπάρχουν και άλλες σε άλλους κάμπους διότι μόλις το αντιληφθούν αρχίζουν και λειτουργούν μέσα στο πεδίο δράσης της συλλογικής νοημοσύνης και βοηθούν και αυτές τη βοήθεια της Ανθρωπότητας.