Ακόμα κι αν είναι δύσκολο να γίνουν διαχρονικές συγκρίσεις, είναι κατανοητό ότι υπάρχουν ακόμη ομοιότητες ή αναλογίες μεταξύ των εικονοκλαστών που προσπάθησαν να καταλάβουν την Βυζαντινή Αυτοκρατορία και της τρομοκρατικής οργάνωσης Daesh που προσπαθεί να συντρίψει τις τέσσερις μεγάλες σχολές της ισλαμικής παράδοσης. Αυτή η ανατρεπτική προσέγγιση μέσω της έννοιας της μη παράστασης αναλήφθηκε από τους εικονοκλάστες για να υπονομεύσουν μια ολόκληρη αυτοκρατορία υπό το πρόσχημα της καθαρότητας, ενώ επρόκειται απλά να καταστρέψουν έναν πολιτισμό. Γιατί αυτή η υποτιθέμενη καθαρότητα δεν ήταν παρά ένα όργανο βασανιστηρίων, των οποίων η κύρια λειτουργία ήταν να ξεριζώσει τη δομή από την παραδοσιακή βάση του. Δεν αντιπροσώπευε με τίποτα μια θεολογική αφαίρεση, αλλά περισσότερο μία αίρεση ικανή και ένοχη για εγκλήματα κατά της θρησκείας, εξωπραγματική στη φύση της, γιατί είναι ανίκανη να είναι ανθρώπινη, και υπό αυτή την έννοια, επιρρεπής στο να διαπράξει ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας, αν δεν είχε διακοπεί από μια αντεπίθεση της παράδοσης που δεν μπορούσε να αντέξει να είναι ένα παθητικό θύμα και που είχε μετατραπεί σε ένα Δίκαιο ενεργό, έτοιμο να πολεμήσει εναντίον αυτής της μορφής βαρβαρότητας. Έτσι, η κατηγορία της ειδωλολατρίας τέθηκε στη θέση της και η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ανέκτησε το μεγαλείο της για να γίνει το Βυζάντιο που ξέρουμε. Οι λεηλασίες, οι σφαγές, τα βασανιστήρια, οι ακρωτηριασμοί που εκτελούνται από τον Daesh είναι παρόμοια παραδείγματα. Στόχος τους είναι επίσημα μια μορφή ειδωλολατρίας, αλλά δεν είναι παρά μόνο προπαρασκευαστικές πράξεις γενοκτονίας. Ανυπεράσπιστη, η παράδοση θα κινδυνεύει σε ένα τόσο μεγάλο κακό και να πέσει στο θρησκευτικό τίποτα. Γιατί η τρομοκρατία δεν είναι συνηθισμένη στο νόημα ότι απορρίπτει ακόμη και τα θεμέλια της διαχρονικής θρησκευτικότητας γιατί είναι χρονοκτόνος, δεδομένου ότι είναι ένας δολοφόνος του χρόνου της Ανθρωπότητας.