Από την γέννηση της λέξης της γενοκτονίας του Raphael Lemkin, στη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών και στη συνέχεια στα Δικαιώματα των Αυτόχθονων Λαών, έχουμε ακόμα αγώνες για να φτάσουμε στα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Και αυτό φαίνεται με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους θύτες, λόγω διεθνούς δικαίου, αφού πρέπει να αποδεχθούν ότι το έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας ήταν γενοκτονία. Και τώρα βλέπουμε τι έχει γίνει μετά από εκατό χρόνια για την γενοκτονία των Αρμενίων. Πέρασε ένας αιώνας και τώρα πρέπει ν’ αναρωτηθούμε πώς θα είναι ο επόμενος αν συνεχίσουμε την ίδια τακτική. Κι αν το κάνουμε θα αντιληφθούμε ότι επιβάλλεται να έχουμε μια στρατηγική που δεν επικεντρώνεται στην άποψη και την αλλαγή της, του θύτη. Διότι αυτή η προσέγγιση είναι μονόπλευρη και δεν έχει πολλές προοπτικές αν το κράτος που είναι θύτης έχει θεμελιώσει όλη την ύπαρξή του πάνω στη γενοκτονία διότι πολύ απλά πρόκειται για κράτος γενοκτονίας. Κατά συνέπεια η αποδοχή του εγκλήματος συνεπάγεται και η απόρριψη της ίδιας της οντότητας του. Πρέπει λοιπόν από τώρα να σκεφτούμε για το μέλλον ποια είναι η ιεράρχηση. Σε αυτό το πλαίσιο, το πιο σημαντικό δεν είναι αυτή η κρατική αποδοχή αλλά η Δίκη της Ανθρωπότητας που καταδικάζει αυτό το κράτος γενοκτονίας. Με άλλα λόγια, αν η Ανθρωπότητα είναι πεπεισμένη ότι πρόκειται για τον θύτη, τότε θα πρέπει να πάρει μια απόφαση, η οποία είναι ανεξάρτητη από τις ενοχές. Διότι δεν υπάρχει κράτος γενοκτονίας που να έχει ενοχές αφού θα σβήσει με αυτές. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι πρέπει να παλέψουμε για τις αναγνωρίσεις από τους άλλους λαούς και να καταφέρουμε να περάσουμε το αποτέλεσμα στα Ηνωμένα Έθνη δίχως να ασχοληθούμε με την προπαγάνδα του κράτους θύτη διότι είμαστε της Ανθρωπότητας και αξιοποιούμε τη στρατηγική της.