Η στρατηγική της υιοθεσίας φαίνεται παράξενη στο συμβατικό πνεύμα, διότι θεωρεί ότι έχει προτεραιότητα η αναπαραγωγή με όλα τα επακόλουθά της, αφού ουσιαστικά επιτρέπει την αντιγραφή των παλαιοτέρων δεδομένων, δίχως βέβαια να υπολογίζει τον εκφυλισμό του είδους, αφού δίνει περισσότερο σημασία στον εγωισμό. Γι’ αυτόν τον λόγο μάλιστα ο γονιός περιμένει από το παιδί του να του μοιάζει, αφού είναι επέκτασή του κι αποδέχεται μόνο στην εφηβεία του, λόγω αντιμετώπισης των προβλημάτων, ότι πρόκειται για άλλο άνθρωπο που επηρεάζεται και από τον άλλο γονέα. Έτσι η υιοθεσία φαίνεται για αυτήν την προσέγγιση να ανατρέπει την παράδοση. Στην πραγματικότητα ανατρέπει το κοινωνικό αλλά όχι το ανθρώπινο. Αντιθέτως η υιοθεσία αντιπροσωπεύει μία πράξη αλτρουισμού που σχετίζεται περισσότερο με την ανθρωπιά και την Ανθρωπότητα, διότι υπάρχει σεβασμός του ανθρώπινου στοιχείου της διαφορετικότητας. Σε αυτήν την περίπτωση ο άνθρωπος είναι πιο κοντά στον συνάνθρωπο, γιατί βλέπει εξ αρχής τον άλλον άνθρωπο. Επίσης ακολουθεί το νοητικό σχήμα του Αριστοτέλη, διότι δίνει έμφαση στην Παιδεία. Μόνο αυτή είναι ικανή να μεταφέρει τις γνώσεις και η ανάπτυξη γίνεται μέσω της σκέψης κι όχι μόνο της εξέλιξης. Σε αυτό το πλαίσιο ενεργοποιείται και το δίπολο του Δασκάλου-μαθητή. Με άλλα λόγια το πεδίο δράσης είναι ενισχυμένο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι ευάλωτο στις επιθέσεις της κοινωνίας. Συνεπώς πρέπει ν’ αναπτυχθεί μια ανθεκτικότητα στη σχέση για να μπορέσει να γίνει διαχρονική. Χρειάζεται λοιπόν η ενσωμάτωση του Χρόνου και η διαχείρισή του. Αρχικά οι γονείς πιστεύουν ότι δεν είναι απαραίτητο να γνωστοποιήσουν την υιοθεσία, αλλά σε βάθος χρόνου η ιστορία αποδεικνύει ότι είναι αναπόφευκτο. Είναι γι’ αυτόν τον λόγο που πρέπει να υποστηρίξουμε τη στρατηγική της υιοθεσίας για να ξεπεράσει όλα αυτά τα προβλήματα, διότι πάντα υπήρξε ένα μέσον για την Ανθρωπότητα να εμπλουτίσει τη δράση της μέσα στον Χρόνο.