Το αρχικό στρατηγικό στοιχείο του έργου προέρχεται από την ερμηνευτική σύγχυση ανάμεσα στις έννοιες του φωτός και της φωτιάς στον μύθο του Προμηθέα. Το φως είναι το σύμβολο της γνώσης, ενώ η φωτιά αυτό της εξουσίας, συγχέοντας τα είναι σαν να συγχέουμε τη γνώση με την εξουσία.
Οι άνθρωποι ελκόμενοι από τη δύναμη των θεών ερμηνεύουν τη προμηθεϊκή θυσία σαν μία κλοπή ενός συμβόλου της εξουσίας, σαν ένα μέσο πρόσβασης στην τάξη των θεών από την κυριαρχία της φωτιάς. Ενώ ο σκοπός του Προμηθέα ήταν να προσφέρει ως δώρο στην Ανθρωπότητα την πρόσβαση στη γνώση, τη μόνη ικανή να ξεπεράσει την Ανθρωπότητα.
Μόνο που αυτή η γνώση ήταν μία δοκιμασία, ενώ η εξουσία αντιπροσώπευε την απόλαυση και οι άνθρωποι επέλεξαν να στερηθούν τη γνώση. Διψούσαν για εξουσία κι έκαψαν το φως.
Ωστόσο, ενώ για να αποκτήσουν πρόσβαση στο φως, αρκούσε να θυσιαστεί μια ιδιοφυΐα για να κατακτήσει τη φωτιά, ήταν μια σφαγή αθώων που ήταν απαραίτητη. Αρκούσε μια ζωή για να ανακαλύψει την αυγή, αλλά χρειάστηκε χιλιετίες για να περιμένει το λυκόφως.
Ο Προμηθέας είχε προνοήσει να κλειδώσει όλα τα κακά του σύμπαντος της Ανθρωπότητας σε ένα μπουκάλι και η μνήμη του μύθου είναι να προστατεύσει το μέλλον της Ανθρωπότητας. Ωστόσο με τη λήθη του φωτός, η προσπάθεια της φωτιάς έγινε πιο μεγάλη. Και οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να αντισταθούν. Η φωτιά έσπασε το άθραυστο και ελευθέρωσε τη δύναμή της. Αυτό που το φως είχε δημιουργήσει, καταστράφηκε από τη φωτιά. Ο ουρανός κάηκε μέσα στη νύχτα. Έτσι η Ανθρωπότητα ανακάλυψε το νόημα της ύπαρξής της. Από τότε, στο χείλος του χάους, έχοντας επίγνωση του εφήμερου χαρακτήρα της, έχοντας πιστέψει για χιλιετίες σε μία αιωνιότητα, κατανόησε την πραγματική διδασκαλία του Προμηθέα: τη μνήμη του μέλλοντος. Απελευθερωμένη από μια φρούδα ελπίδα, μόνη απέναντι στο τίποτα, υπεύθυνη για όλα απέναντι σε όλους, η Ανθρωπότητα έπρεπε να επιλέξει το πεπρωμένο της. Γι’ αυτό, μέσω της φωτιάς, έπρεπε να ξαναβρεί το φως: το δώρο του Προμηθέα, το ικανό να αφυπνίσει τη σκέψη της.