Ενώ η Κύπρος είχε ένα μνημόνιο που αναφερόταν στο τελευταίο του άρθρο στους υδρογονάνθρακες ως μέτρο ασφαλιστικής δικλίδας για να πληρώσει αυτό που δεν θα πλήρωνε, κατάφερε να βγει από το μνημόνιο με αποτελεσματικό τρόπο και μάλιστα δίχως ν’ αγγίξει τα αποθέματά της, ούτε καν θεωρητικά. Στην Ελλάδα κανένα μνημόνιο από τα τρία δεν αναφέρεται στους υδρογονάνθρακες κι όμως μερικοί συνεχίζουν να ψάχνονται γιατί ακόμα δεν έχουν καταλάβει ότι μόνο η αξιοποιήση της ελληνικής ΑΟΖ προσφέρει τη δυνατότητα να έχουμε ανάκαμψη της οικονομίας. Με άλλα λόγια, το παράδειγμα της Κύπρου παραμένει άγνωστο στους περισσότερους που δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν την αξία του. Κατά συνέπεια, πολλά από τα επιχειρήματά τους όχι μόνο δεν στέκουν, αλλά είναι ήδη παλαιωμένα μόλις τα σκεφτούν, διότι δεν έχουν όλα τα ενεργειακά δεδομένα. Έτσι βρίσκονται δίχως στρατηγική ανάκαμψης και ανάπτυξης και αναγκαστικά καταλήγουν σε μία μορφή λιτότητας που δεν οδηγεί πουθενά, αφού δεν έχει προοπτικές, ούτε δυνατότητες να προσφέρει μέλλον για την πατρίδα. Όσο έχουμε πολιτικούς και ειδικά στην κυβέρνηση που δεν είναι ικανοί να καταλάβουν το παράδειγμα της Κύπρου από τότε που το ανέπτυξε ο Τάσσος Παπαδόπουλος, δεν έχει νόημα να περιμένουμε κάποια πράξη που θ’ αλλάξει τα δεδομένα για να περάσουμε σ’ άλλη φάση. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι η αλλαγή των ίδιων, διότι όποιοι και να είναι οι επόμενοι, ποτέ δεν θα φτάσουν σε τέτοια απραξία, ενώ έχουμε και στρατηγική και ενέργεια.