Οι κουρδικές κινήσεις είναι πλέον η προετοιμασία για τις πράξεις, διότι η κατάσταση στο κατεχόμενο Κουρδιστάν έχει απαιτήσεις λόγω της κρίσης. Έτσι αναγκαστικά πλέον θα φανεί ποιοι είναι όντως μαζί του σε αυτόν τον αγώνα και ποιοι έλεγαν απλώς ότι είναι για να φανεί ότι συμμετέχουν στα ανθρώπινα δικαιώματα δίχως να πιστεύουν στις κουρδικές διεκδικήσεις. Διότι οι Κούρδοι θέλουν μια πατρίδα κι όχι μόνο λόγια. Και αυτή να έχει σύνορα που προβλέπει η Συνθήκη Σεβρών. Δεν πρόκειται λοιπόν μόνο για μερικά χωριά απομονωμένα και ήδη παρατημένα, αλλά για μια χώρα που θέλει να ζήσει ελεύθερη δίχως καμιά καταπάτηση από ένα καθεστώς βαρβαρότητας. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι είμαστε μόνο στην αρχή συντονισμένων κινήσεων που αφορούν ταυτόχρονα τους Αρμένιους της Δυτικής Αρμενίας και των Ελλήνων του Πόντου. Διότι σ’ ένα κατοχικό σύστημα η ελευθερία δεν δίνεται, παίρνεται. Κατά συνέπεια είναι καλό να εξετάσουμε τα νέα δεδομένα στο πλαίσιο της μεγάλης εικόνας και να μην επικεντρωνόμαστε μόνο και μόνο στο τι γίνεται σε μερικά χωριά, δίχως να τα συνδέσουμε πάνω σ’ ένα χάρτη με τη βοήθεια της Τοποστρατηγικής και της Χρονοστρατηγικής.