Στο Πάρκο τα πέτρινα αγάλματα περίμεναν
τους μαθητές και τον Δάσκαλο περισσότερο από
έναν αιώνα ενώ αναφερόταν στους άλλους.
Έτσι φάνηκε άμεσα το διαχρονικό στοιχείο.
Οι μαθήτριες είχαν ανιχνεύσει τον χώρο κι είχαν
βρει θεμέλια που θα ενδιέφεραν τον Δάσκαλο
και είχαν πετύχει την αποστολή τους.
Serendipity.
Πλησίασε τον τοίχο των αγαλμάτων.
Διάβασε κάθε επιγραφή της ιστορίας
κάνοντας παύσεις στα σημεία των αγαλμάτων
διότι τον άγγιζε η ανθρωπιά τους
ακόμα κι αν ήταν πέτρινα
αφού είχαν τη Μνημοσύνη της Ανθρωπότητας.
Στάθηκε όσο πιο κοντά γινόταν δίπλα
στην τάφρο τους σαν να ήταν πύργοι.
Οι πέτρες του μιλούσαν σιωπηλά.
Μετά επέστρεψαν στην είσοδο του πάρκου
για να δουν τους σκακιστές
που έπαιζαν σε τεράστιες σκακιέρες.
Κι εκεί εμφανίστηκε το φαινόμενο
για δεύτερη φορά.
Serendipity 2.