Παλαιότερα νόμιζε ότι οι ραγιάδες
ήταν μια έκφραση που αφορούσε
μια συγκεκριμένη περίοδο της Ιστορίας
όμως με τη Διδασκαλία είχε καταλάβει
ότι αφορούσε κάθε συνεργό κάποιας βαρβαρότητας
που προσπαθούσε να δολοφονήσει την Ανθρωπότητα.
Μόνο που τώρα το έβλεπε επί του πρακτέου
πάνω στα έγγραφα.
Κοίταξε προς το τζάκι.
Η φωτιά έκαιγε τα ξύλα για να παράγει
ζεστό φως.
Και τώρα που ήξερε ότι είχε μαζί της το φως
δεν φοβόταν πια τη φωτιά.
Ακόμα τη μέρα συνέχιζε την πορεία της νύχτας
κι έβλεπε τα άστρα πάνω στο μονοπάτι
των διακλαδώσεων,
είχε μάθει που οδηγούσαν όλες.
Μ’ αυτόν τον τρόπο κατανόησε την επινόηση
της μνημοσύνης που έγινε νοημοσύνη
για να μετατραπεί το αυθεντικό σε ανθεκτικό
έτσι ώστε η βαρβαρότητα να μη πληγώσει την Ανθρωπότητα.
Γι’ αυτό και αυτή θα πάλευε μαζί του
ενάντια σε όλους αυτούς τους ραγιάδες
γιατί ήταν από τα μέρη που δεν είχαν πατήσει.