Για να γίνει γενοκτόνος ο Κεμάλ ήθελε εφόδια, διότι έπρεπε να ανατρέψει με βίαιο τρόπο ακόμα και τη Συνθήκη Σεβρών του 1920. Σε αυτήν την πορεία, τον βοήθησε η φιλική του σχέση με τη Σοβιετική Ένωση. Έτσι, ενώ συνηθίζεται στην Ελλάδα να μιλούμε αμέσως μετά για την Συνθήκη Λωζάννης του 1923, υπάρχει η σκοτεινή Συνθήκη Καρς του 1921. Σε αυτήν την Συνθήκη μεταξύ δύο βαρβαροτήτων, οργανώνεται ουσιαστικά η πολιτική ανατροπή της Συνθήκης Σεβρών. Κι όμως έντεχνα αποφεύγονται οι αναφορές σε αυτήν την ύπουλη φάση. Πρακτικά βλέπουμε ότι σβήνει οποιαδήποτε προηγούμενη συνθήκη που έχει υπογραφεί εκτός βέβαια από την Συνθήκη της Μόσχας, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι de jure κανένας από τους υπογράφοντες δεν αναγνωρίζει τη Συνθήκη Σεβρών και ειδικά η Σοβιετική Αρμενία που θα είναι το θύμα. Αυτή η προσέγγιση είναι χαρακτηριστικά σοβιετική, αφού σβήνει κομμάτι της ιστορίας με το έτσι θέλω και προετοιμάζει το πρακτικό και τακτικό επίπεδο μιας γενοκτονίας που έρχεται να ενισχύσει μια ακολουθία. Επίσης αυτή η Συμφωνία Καρς μετά την υπογραφή της θα επιτρέψει στον Κεμάλ τη χρήση σοβιετικού οπλισμού για να πολεμήσει τους Αρμένιους, τους Ασσύριους και τους Έλληνες. Με άλλα λόγια, ο Κεμάλ θα έχει την οπλική υποστήριξη της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία θεωρεί ότι βρήκε έναν έμμεσο τρόπο να χτυπήσει τις Μεγάλες Δυνάμεις που δεν ήταν γι’ αυτήν παρά μόνο καπιταλιστικά συστήματα που έπρεπε να εξολοθρεύσει με κάθε τρόπο ακόμα κι αν αυτό συμβάδιζε με μια γενοκτονία στην περιοχή. Έτσι, ο Κεμάλ απέκτησε δυνάμεις με τρόπο σοβιετικό, ας το ξέρουν όσοι υποστήριξαν και υποστηρίζουν τέτοιες ιδεολογίες, ενώ έχουν υποστεί ως πρόσφυγες τα πάντα.