3008 - Κατεχόμενα ταξίδια

N. Lygeros

Βάνια: Είδες τον άγιο;

Κάτια: Τον τυφλό; Χρόνος. Ναι, βέβαια. Χρόνος. Εκείνος όμως…

Βάνια: Τον φίλησε ο δάσκαλος.

Κάτια: Πάνω στις πληγές του;

Βάνια: Μόνο εκεί.

Κάτια: Αυτός ήταν ο λόγος;

Βάνια: Ο μοναδικός.

Κάτια: Ξέρεις, πρέπει να σου ομολογήσω ότι έκλαψα.

Βάνια: Κι εγώ.

Κάτια: Συγγνώμη που δεν τόλμησα.

Βάνια: Μα τόλμησες.

Κάτια: Μάθαμε να κλαίμε μαζί.

Βάνια: Ανήκει στα δώρα των ταξιδιών.

Κάτια: Και οι κρήνες έκλαιγαν μαζί…

Βάνια: Για να ξεδιψάσουν οι άνθρωποι.

Κάτια: Θα πρέπει να περιμένουμε τους ανθρώπους;

Βάνια: Όχι, θα τους βρίσκουμε εμείς.

Κάτια: Μα, πώς;

Βάνια: Με τον δάσκαλο.

Κάτια: Μα οι άλλοι βλέπουν μόνο το τέρας.

Βάνια: Καλύτερα. Χρόνος. Έτσι θα τους βρίσκουμε πιο εύκολα.

Κάτια: Ο δείκτης…

Βάνια: και το χάδι.

Κάτια: Ο δρόμος…

Βάνια: και το δένδρο.

Κάτια: Τα κατεχόμενα ταξίδια.

Βάνια: Και τα κλειστά βιβλία.

Κάτια: Είδες πώς κοιτούσε τα δένδρα;

Βάνια: Σαν να έβλεπε βιβλία…

Κάτια: Διάβαζε τα λόγια του χρόνου.

Βάνια: Άκουγε τα πάθη του φόνου.

Κάτια: Εννοείς στο μοναστήρι;

Βάνια: Έκλεψε τις εικόνες του πόνου.

Κάτια: Έπρεπε να τις φέρει στο φως.

Βάνια: Και τώρα;

Κάτια: Με το φως στο μέτωπο, βαδίζει ανάμεσα στις σκιές.

Βάνια: Τις είδες;

Κάτια: Μας περίμεναν.

Βάνια: Μα γιατί;

Κάτια: Ήξεραν για τον ερχομό του αγνώστου.