Με την επανένταξη του Μαρόκο στην Αφρικανική Ένωση, αυτή ξαναβρίσκει την αφρικανική ακεραιότητα εφόσον όλες οι χώρες, χωρίς εξαίρεση, της αφρικανικής ηπείρου είναι μέλη της Ένωσης. Αυτή η συμπλήρωση της ένωσης είναι πραγματικά ένα εσωτερικό πλεονέκτημα και εξωτερικό. Δείχνει ότι κάποια σημεία κλειδιά έχουν ξεπεραστεί και ότι το εξωτερικό βλέπει τώρα την Αφρική ως μία ενότητα. Έτσι η Ένωση ξαναβρήκε την ενότητά της. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εσωτερικές εντάσεις και ακόμα και τριβές. Έτσι το δίκτυο επιρροής του καθένα πρόκειται να μεταβληθεί ανάλογα με το παίγνιο των σχέσεων με το Μαρόκο. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι το Μαρόκο φέρνει ένα επιπλέον συν μέσα στην Αφρικανική Ένωση. Κι όπως η επιχειρηματολογία του έχει υποστηριχθεί οικονομικά χωρίς να αναφερθεί καθόλου το πρόβλημα της Rasd που έχει αποτελέσει ένα διπλωματικό λάθος ισχυρό και σοβαρό, την αντίθεση στην είσοδο του Μαρόκο, έχει υποστεί εσωτερικές δυσκολίες. Στην πραγματικότητα όλος ο κόσμος είδε καλά τη συμβολή που αντιπροσωπεύει το Μαρόκο στην Αφρική, έτσι και φιλικά κράτη και εχθρικά κράτη γιατί αυτά τα τελευταία βλέπουν καλά τον μαροκινό δυναμισμό, ακόμα κι αν τον κατακρίνουν γιατί η ικανότητά του να αλλάζει κάποιες επαφές, κάποιες σχέσεις και κάποιους δεσμούς είναι εξαιρετικά σημαντικά. Πρέπει λοιπόν αναγκαστικά τώρα να παίξει μαζί με το Μαρόκο ακόμα κι μερικές φορές θα είναι εναντίον του. Έτσι το Μαρόκο πρέπει να σταθεροποιήσει τα σημεία επαφής για να είναι πιο ανθεκτικό στην Αφρικανική Ένωση. Ακόμα κι αν μερικοί από τους σκοπούς του είναι ξεκάθαροι και όλος ο κόσμος ξέρει τι να περιμένει, δεν είναι απαραίτητο να προωθεί με τον ίδιο τρόπο. Θα ήταν καλό να υπάρξει ένα στρατηγικό σχέδιο για τη συνέχεια που δεν περιορίζεται μόνο σε ένα πλάνο διπλωματικό. Γιατί οι στρατηγικές προσδοκίες όντως υπάρχουν. Αλλά δεν πρέπει αναγκαστικά να ανήκουν όλες στο στρατηγικό δόγμα γιατί το αόρατο είναι ένα καλό για την ουσία.