Μετά το τέλος της παράστασης, οι Δίκαιοι βρέθηκαν μεταξύ τους.
Είχαν δει από κοντά χωρίς παρεξήγηση τους δαιμονισμένους.
Μπροστά τους είχε φανεί η τραγωδία της καταστροφής
που είχε προσποιηθεί ότι ήταν αλλαγή.
Οι ανθρώπινες συνιστώσες είχαν την ίδια προέλευση
την ίδια ντροπή της βαρβαρότητας.
Οι νεκροί συγγραφείς είχαν αποκαλύψει σε όλους τους
την ουσία της αλήθειας
και μέσω της έξυπνης ιστορίας
ήξεραν τώρα ότι είχε έρθει η ώρα
της αντίστασης της ομορφιάς.
Αυτή η παρένθεση που είχε ανοίξει από λάθος
υπό την επιρροή της προπαγάνδας
έπρεπε να κλείσει.
Ήταν μια άλλη βαρβαροκρατία που έπρεπε να τελειώσει.
Αρκετά είχε κρατήσει το θέατρο.
Η παράσταση της προπαγάνδας έπρεπε να αποσυρθεί.
Όμως αυτό δεν γινόταν από μόνο του.
Θυμήθηκαν τον γέρο της Επανάστασης.
Της αληθινής που είχε απελευθερώσει το λαό.
Οι γνώσεις ήταν απαραίτητες
έπρεπε όμως να υπάρχει και η θέληση.
Αυτοί έπρεπε να διαδώσουν
για να σωθούν οι αθώοι από τη βαρβαρότητα
που μεγάλωνε.
Για να κλείσει η παρένθεση.
Και να δοθεί ένα τέλος.
Διότι ήξεραν ότι θα είναι εδώ και μετά το τέλος.
Έτσι άρχισε η ιστορία του μέλλοντος.