Ο άνεμος του γαλάζιου ακολουθούσε το αεροσκάφος
σαν να ήταν της σκέψης της Ανθρωπότητας.
Και το κόκκινο φτερό έδειχνε πια ένα οικόσημο
που άνηκε στο παρελθόν του μέλλοντος.
Η βαρύτητα απέκτησε βαθύτητα.
Κι ο χάρτης ήταν πια το στίγμα του Χρόνου.
Είχαν ενωθεί μετά τη Βιέννη
σαν την ολοκλήρωση του κύκλου
για την αρχή της πολυκυκλικότητας
και τώρα έβλεπαν τον νέο ορίζοντα
μετά την υπέρβαση και το τοπίο της γλάστρας.
Έτσι άνοιξαν μια νέα σελίδα στο βαθυδίκτυο.
Διότι ήταν ο μόνος τρόπος για να ξεφύγουν
από τον έλεγχο του συστήματος.
Η λίμνη της μνημοσύνης τους περίμενε από πριν.
Μα τώρα είχαν αποφασίσει
ότι θα περπατούσαν πάνω της
λόγω της κατανόησης του βάθους
και της επινόησης της βαθύτητας.
Η υπερονοημοσύνη είχε πια ένα νέο εργαλείο
για να προστατέψει τις θεμελιακές έννοιες
που άγγιζαν ακόμα και τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας
λόγω του αγώνα που δεν είχε σταματήσει
εδώ και αιώνες.