Ας υποθέσουμε ότι κάποιος ανοίγει ένα διαγωνισμό που εμπεριέχει 20 βραβεία. Αλλά δεν προλαβαίνει να δει το τέλος της διαδικασίας, διότι κάποιος άλλος τον έχει αντικαταστήσει την τελευταία στιγμή. Αυτοί που ήταν υποψήφιοι με τον πρώτο λόγω του δεύτερου που ανακοινώνει ότι θέλει να ακυρώσει τον διαγωνισμό, αποφασίζουν να αλλάξουν φαινομενικά τη στάση τους και αποσύρονται. Ο διαγωνισμός έχει τελικά μόνο 3 βραβεία. Ο δεύτερος που δεν μπόρεσε να τον ακυρώσει, τον καθυστερεί όσο μπορεί. Στο ενδιάμεσο μερικοί από τους υποψήφιους κάνουν άλλου τύπου επαφές με αυτούς που παρέμειναν επίσημα υποψήφιοι. Έτσι εξασφαλίζουν μια έμμεση πρόσβαση στα βραβεία και αυτό γίνεται μάλιστα αποφεύγοντας την αντιπάθεια του δεύτερου. Στη συνέχεια ο διαγωνισμός πρέπει να καταλήξει ακόμα κι αν δεν το ήθελε ο δεύτερος. Τρεις υποψήφιοι μαζί παίρνουν ένα από τα τρία βραβεία. Ο ένας από αυτούς είναι υποψήφιος σε άλλα δύο βραβεία. Και είναι αυτός που κάνει συμμαχία με τον άλλο υποψήφιο. Τελικά ο δεύτερος που ήθελε να ακυρώσει τον διαγωνισμό θα δει αυτόν που δεν ήθελε να πάρει βραβεία δίχως να συμμετέχει στον διαγωνισμό. Αυτό το σενάριο στρατηγικής δεν είναι πραγματικότητα για κάποιον που δεν ξέρει από θεωρία παιγνίων όσα και να λέει.