Η ιδέα ήταν απλή, όχι όμως απλοϊκή. Για να ζήσει η Επανάσταση ενώ είχε ακόμα τόσους εχθρούς χρειαζόταν πράξεις στρατηγικής διότι η εμβέλεια ήταν απαραίτητη όχι μόνο για την επιβίωση αλλά και για την ίδια τη ζωή του Έθνους. Η δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια δεν είχε αφήσει περιθώρια. Και η αποτυχία ενός βασιλιά που ποτέ δεν θέλησε να μάθει τους Έλληνες, είχαν γίνει μαθήματα για τον Κωνσταντίνο Κανάρη. Έτσι ο επόμενος έπρεπε να είναι διαφορετικός και να έχει τις προδιαγραφές των Στρατηγιστών για να μπορέσει να δώσει στην πατρίδα τα εδάφη που είχε χάσει. Έπρεπε η δύναμή του να είναι η αγάπη του λαού. Έτσι κι αν δεν υπήρχε αυτός ο βασιλιάς έπρεπε να τον φτιάξουν. Με άλλα λόγια έπρεπε να είναι ο πρώτος βασιλιάς των Ελλήνων για να μην είναι περιορισμένος από τα τότε όρια της πατρίδας. Η τριανδρία ως προσωρινή κυβέρνηση πήρε την απόφασή της. Και θα έστελνε ως επικεφαλή της αποστολής τον ίδιο τον Κωνσταντίνο Κανάρη για να δει από κοντά στη Δανία τις ικανότητες του νέου βασιλιά. Διότι η πατρίδα ήθελε σταθερότητα όσες και να ήταν οι κυβερνήσεις. Έτσι αυτός πρότεινε τον θρόνο για να συνεχιστεί το έργο της απελευθέρωσης του Ελληνισμού. Ο Κωνσταντίνος Κανάρης έφερε τον Γεώργιο Α’ όταν αυτός δεν ήταν ακόμα αυτός που θα γινόταν δηλαδή ο βασιλιάς των Ελλήνων για πενήντα χρόνια, ο βασιλιάς που έφερε τα Ιόνια νησιά στην πατρίδα από την αρχή της πορείας του.