Στο πλαίσιο της συνόδου κορυφής το 2018, που έπρεπε να γίνει στην Κωνσταντινούπολη, το ΝΑΤΟ μέσω της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Δανίας και της Ολλανδίας, αμφισβητεί την Τουρκία. Κι ενώ υπάρχει συμμαχικό πεδίο δράσης, τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο, οι αντιδράσεις γίνονται όλο και περισσότερες, διότι η Τουρκία βυθίζεται όλο και πιο βαθιά σ’ ένα αυταρχικό σύστημα που καταπατά επίσημα τους ίδιους τους πολίτες της. Είναι ένας τρόπος ξεκάθαρος για τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ να εκφράσουν τις διαφωνίες τους ως προς την απαράδεκτη πολιτική της Τουρκίας. Διότι δεν θα ήθελαν με μια σύνοδο κορυφής στην Κωνσταντινούπολη να θεωρηθεί ότι συμφωνούν με τη συμπεριφορά της. Έτσι βλέπουμε σιγά σιγά ότι κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ αποστασιοποιούνται από ένα σύμμαχο κράτος που εκμεταλλεύεται την παρουσία του στο ΝΑΤΟ για να συνεχίσει τη δράση του χωρίς μεγάλες επιπτώσεις. Όμως ακόμα και οι ΗΠΑ σε σχέση με το κουρδικό έχουν επιλέξει μια άλλη οδό πλέον και θα πρέπει η Τουρκία να συμμορφωθεί σε κάποια φάση αν δεν θέλει να καταλήξουμε στην έξοδό της από το ΝΑΤΟ μ’ έναν τρόπο που δεν θα εκτιμούσε σε επίπεδο γεωπολιτικό και στρατιωτικό.