Έλειπε ένα άτομο για την πρόβα. Ήταν γυναικείος ρόλος και καμία δεν είχε διαβάσει τον ρόλο. Την κοίταξε προσεχτικά κι άκουσε τη φωνή της. Έτσι σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο. Είχε έρθει για να δει την πρόβα και μόνο χωρίς καμιά προετοιμασία. Αλλά εμπιστεύτηκε την επιλογή του παρόλο που ξαφνιάστηκαν οι άλλοι ηθοποιοί. Όταν έκανε τα πρώτα βήματα στη σκηνή τη φαντάστηκε σε άλλο ρόλο. Αυτή η κωμωδία δεν είχε το απαραίτητο βάθος για να εκφραστεί. Εκείνη όμως το πάλευε με τις λέξεις και σιγά σιγά αποκτούσε το ύφος του ρόλου δίχως ποτέ να χάσει την προσωπικότητά της. Δεν είχε κλείσει ούτε είκοσι ανοίξεις κι ανακάλυπτε τον κόσμο. Κοίταζε όμως το βλέμμα του κι άκουγε τη φωνή του που ερχόταν πάντα από έξω της σκηνής. Ένιωθε ότι ήταν η ψυχή του ρόλου δίχως ν’ αντιληφθεί ότι ήδη άλλαζε η ίδια η ζωή της με τα λόγια του. Ενώ δεν είχε γράψει το σενάριο. Όταν τελείωσε η σκηνή, τον κοίταξε για πρώτη φορά κι έτσι έμαθε πόσο του είχε κάνει εντύπωση. Ήταν η πρώτη τους επαφή και δεν είχαν μιλήσει ακόμα εκτός πρόβας. Έτσι η ίδια τους η σχέση ήταν μόνο θέατρο ενώ κανείς δεν είχε γράψει το σενάριο του. Πρόσεξε ότι δεν είχε σώμα με την έννοια ότι στο τέλος της πρόβας δεν ήξερε πού ήταν. Είχε κρατήσει μέσα του μόνο τον ήχο της ψυχής της. Και αυτόν δεν μπορούσε να τον ξεχάσει. Αυτό κατάλαβε όταν έφυγε από το θέατρο. Έτσι άρχισε το έργο που δεν είχε γράψει ακόμα.