Δεν ήταν πρόβα, η επόμενη. Δεν το ήξεραν όμως κι άρχισαν το θεατρικό σαν να μην είχε συμβεί απολύτως τίποτα. Άλλωστε δεν είχε συμβεί ή τουλάχιστον αυτό πίστευαν εώς εκείνη τη στιγμή. Είχε ενσωματωθεί στην παράσταση τυχαία αλλά είχε μετατραπεί σε ανάγκη λόγω έργου. Ο θίασος δεν έπαιζε τον ρόλο του, διότι δεν ήταν ομάδα. Μια παρέα είχε αποφασίσει να παίξει θέατρο δίχως να έχει εξετάσει τις ανθρώπινες σχέσεις που δεν υπήρχαν και τώρα φαινόταν ότι μόνο μερικοί συντελεστές μπορούσαν να ενταχθούν σε μια ομάδα ικανή να σηκώσει ψηλά ένα θεατρικό έργο. Εκείνη δεν ήθελε να αναμειχθεί σε αυτές τις συγκρούσεις και προτίμησε να τον αφήσει να επιλύσει τα προβλήματα. Δεν υπήρχε όμως λύση δίχως σπαθί και αυτό έκοψε το γόρδιο δεσμό για να δημιουργήσει άλλο. Οι άλλοι δεν το πίστεψαν όταν έφυγε με αυτό τον τρόπο αλλά στη συνέχεια αποδέχτηκαν αυτή τη νέα πραγματικότητα που είχε δημιουργήσει. Δεν ήθελε καν να συνδυαστεί με την παράσταση που ήθελαν να ανεβάσουν. Έφυγε λοιπόν δίχως ποτέ να επιστρέψει πίσω. Ήταν η πρώτη αλλαγή φάσης στη σχέση που δεν υπήρχε, αλλά είχε ήδη αφήσει το στίγμα της πάνω στο πνεύμα της. Έτσι έληξε αυτό που δεν είχε αρχίσει. Κι έτσι άρχισε αυτό που δεν θα έλεγε. Διότι μετά από τρεις ημέρες ξαναβρέθηκαν. Δεν την είχε εγκαταλείψει. Το είχε νιώσει από την αρχή ότι θα ήταν στυλοβάτης κι αναζήτησε να γίνει δίκαιη σε μία άλλη σκηνοθεσία μ’ ένα κείμενο πιο βαθύ και δραματικό.