Η πρώτη επιλογή τους φάνηκε παράξενη. Κανένας από αυτούς δεν είχε διαβάσει αυτό το κείμενο. Δεν προσπάθησε να τους πείσει. Τους είπε απλώς ότι αυτό είχε στο μυαλό του για πρώτο μάθημα. Δεν ήταν δύσκολο αλλά ούτε εύκολο. Η πρίμα βίστα δεν ήταν εντυπωσιακή. Υπήρχαν πολλά δεδομένα που τους ήταν άγνωστα. Δεν μίλησε όμως αμέσως για το 1905 και το 1949. Εξήγησε το υπόβαθρο σε θεωρητικό επίπεδο σαν να ήταν μια θεατρική άσκηση. Εκείνη όμως είχε ήδη τον ρόλο της και την έβλεπε σαν να ήταν σε άλλη εποχή. Έτσι αποφάσισε να γράψει τις πρώτες σκηνές για να τις ενσωματώσει στην παράσταση που είχε σκεφτεί ενώ δεν είχε αρκετούς ηθοποιούς. Δεν είχε ανακαλύψει την αίσθηση της ερμηνείας της σκέψης του. Διότι του μιλούσε αυτή τη φορά με τα λόγια που είχε σκεφτεί για αυτήν και της απαντούσε με τα λόγια που σκεφτόταν εκείνη τη στιγμή και πάλι για αυτήν. Έτσι η αρχική εντύπωση επιβεβαιώθηκε και το λάξευμα έγινε ακόμα πιο βαθύ. Αποφάσισαν ότι θα ανέβαζαν αυτό το έργο μέσα στον χειμώνα επειδή ταίριαζε με το ύφος του. Με τις πρόσθετες σκηνές και την αλλαγή της τέταρτης πράξης η εικόνα του έργου ήταν ακόμα πιο ζωντανή. Και την ώρα της παράστασης, το σαμοβάρι, το τσάι, το σκάκι, τα βιβλία ήρθαν να ολοκληρώσουν ένα πίνακα που είχε σκεφτεί από τότε που ο χειμώνας ήρθε πιο κοντά στον ποιητή. Ο δεσμός είχε έρθει ως αποστολή της εκτέλεσης μιας νέας αποστολής πιο δύσκολη από αυτήν της αρχικής πράξης.