Σιγά σιγά οι ψυχές έβλεπαν όλο και περισσότερο την αλήθεια του φωτός. Είχαν καταλάβει ότι οι σκλάβοι επιδιώκουν την ελευθερία του μόνο όταν την γνωρίζουν πραγματικά και αυτό ουσιαστικά δεν μπορούσε να γίνει στην αφύπνιση αλλά μετά, όταν πια η ελευθερία άγγιζε και το σώμα του πνεύματος. Μάθαιναν τώρα ότι πολλά δεν είχαν ειπωθεί για τις πράξεις των αποστολών και είχαν δημιουργηθεί οι απόκρυφες σχέσεις που ήταν γνωστές μόνο σε μερικούς που ήταν πιστοί και όχι απλά πίστευαν. Μια ψυχή δεν πέθανε γιατί δεν είχε γεννηθεί για να πεθάνει αλλά για να είναι ικανή ν’ αλλάξει κύκλους ακόμα και μετά τις αλλαγές φάσης. Τα σώματά τους ήταν εποχιακά αλλά η φύση τους ήταν της επιστροφής. Γι’ αυτόν τον λόγο τον αναγνώριζαν μόλις έσπασε η πέτρα του δέρματος. Ήταν μπροστά τους σαν να ήταν εδώ στην ίδια θέση χίλια χρόνια. Εργαζόταν τους χειμώνες για να ζήσουν τα καλοκαίρια, όσο μικρά κι αν ήταν αυτά διότι το καθένα είχε την αξία του για αυτόν. Δεν έβλεπε βασιλιάδες και πιόνια αλλά ψυχές που αγαπούσε από τότε που είχε γεννηθεί κι αν τότε το σώμα του ήταν μικρό απλώς το κατοικούσε για να φαίνεται σαν τους άλλους ενώ κανείς δεν του έμοιαζε, μπορεί να ήταν μόνος με την Ανθρωπότητα αλλά χάρη στο έργο του αυτό δεν θα ήταν ποτέ μόνος, γιατί όλο το είναι του ακόμα και ως απόκρυφη σχέση θα ήταν πάντα μαζί τους.