Οι καλοί άνθρωποι δεν μιλούσαν ποτέ για καθαρισμό. Αυτή η ορολογία είναι πολύ μεταγενέστερη. Ήθελαν να ζήσουν βαθιά την εκκλησία των Αποστόλων και αντιστάθηκαν στους θεσμούς που εκφύλιζαν την πίστη με μια θρησκεία που γινόταν όλο και πιο δογματική. Δεν άντεχαν επίσης το κοινωνικό σύστημα που τους καταπατούσε. Είχαν μια άλλη προσέγγιση και διαφοροποιούσαν την Παλαιά με την Καινή Διαθήκη σε βαθμό που να βλέπουν μια θεμελιακή αντιπαλότητα. Δεν έβλεπαν τον Σωτήρα παρά μόνο ως εκπρόσωπο του Θείου που θα έδειχνε στους ανθρώπους την οδό της σωτηρίας και με αυτήν την έννοια θεωρούσαν ότι η μετενσάρκωση ήταν απαραίτητη για να προετοιμαστεί η ψυχή να συναντήσει μετά τις υπερβάσεις της τον Θεό. Έδιναν σημασία μόνο στη βάπτιση. Πολλοί θεωρούν ότι ανήκουν μόνο στο παρελθόν όμως μετά από οχτακόσια χρόνια, η Εκκλησία αποφάσισε να ζητήσει συγνώμη για την πράξη που έκαψε τους 220 αθώους επειδή τότε ο δογματισμός έφτασε στα άκρα. Διότι μπορεί να υπήρχαν διαφορές και μάλιστα θεμελιακές αλλά η φωτιά δεν μπορεί να είναι ποτέ τρόπος επίλυσης. Οι καλοί άνθρωποι πέθαναν εδώ και αιώνες τουλάχιστον μέσω μιας κλασικής θεώρησης των πραγμάτων. Το θέμα είναι ότι το πνεύμα τους παραμένει ζωντανό και η αδικία που είχαν υποστεί είναι μια πληγή που δεν ξεχνούν οι άνθρωποι που αγαπούν πραγματικά τους συνανθρώπους τους. Και γι’ αυτό είναι σημαντικό να βλέπουμε πώς η Έξυπνη Πίστη και η Έξυπνη Ιστορία αναλύουν και συνθέτουν τα δεδομένα που διασχίζουν τους αιώνες λόγω Χρονοστρατηγικής.