Το αίσθημα της αγάπης δεν επαρκούσε από μόνο του.
Χρειαζόταν ένας ενεργός αγώνας.
Ακόμα και ο ουμανισμός δεν είχε αντέξει
τις επιθέσεις της βαρβαρότητας.
Η πάλη ενάντια στην εξουσία του θύμισε τον Προμηθέα.
Το πνεύμα ήταν αναγκαίο.
Το υπόβαθρο της βαρβαρότητας ήταν η λήθη.
Έπρεπε να έχει μια τεράστια μνήμη
για ν’ αντισταθεί αποτελεσματικά.
Είχε μελετήσει όλες τις γενοκτονίες του παρελθόντος.
Είχε εντοπίσει τα κενά των αναγνωρίσεων
κι είχε μάθει ότι όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης
δεν είχαν αναγνωριστεί ως εργαλεία γενοκτονίας.
Το έργο του Lemkin ήταν μία καλή αρχή
αλλά απαιτούσε συνέχεια και αναβάθμιση
για να βοηθήσει βαθύτερα την Ανθρωπότητα.
Οι κατηγορίες ήταν πολλές και οι καταδίκες ελάχιστες.
Επινόησε τη στρατηγική νομολογία.
Η αντεπίθεση έπρεπε να λειτουργήσει
πριν να γίνουν οι αθώοι, θύματα.
Αυτό ήταν ένα θεμελιακό στοιχείο.
Όσοι πάλευαν μετά, ζούσαν τις επιπτώσεις.
Ήταν αργά.
Κι έπρεπε να είναι νωρίς.
Έτσι σκέφτηκε διαφορετικά τον Χρόνο.
Διότι ήταν ο χώρος της αντίστασης.
Κι εκεί θα ζούσε η Ανθρωπότητα.