Μόλις άκουσε τη φλογέρα της Ιρλανδίας σκέφτηκε τον ξεχασμένο μύθο και γύρισε το κεφάλι του προς τον πίνακα ανάμεσα στις βιβλιοθήκες. Δεν είχε αλλάξει παρόλο που άνηκε σε άλλο αιώνα. Δεν ήταν η πρώτη φορά αλλά ήταν πραγματικά άλλος. Χωρίς όμως να έχει αλλάξει. Είχε απλώς γίνει δύο. Δεν ήταν μόνο διακλάδωση αλλά δημιουργία παράλληλου κόσμου. Μπορούσε να δει και τους δύο μαζί. Την είχε προειδοποιήσει. Το είχε υπερολογίσει όμως τώρα έβλεπε την πραγματικότητα του πολλαπλού. Κι ήταν πιο όμορφο ακόμα απ’ ότι είχε σκεφτεί. Ποιος θα πίστευε ότι η φυσική θα μπορούσε να έχει μέσα στην αλήθεια της τόση ομορφιά; Μόνο ένας χαμαιλέοντας αφού ήταν κι αυτός ικανός να το επινοήσει. Άλλωστε είχε ζωγραφίσει τον πίνακα. Τον κοίταξε πιο προσεχτικά… Εξέτασε κάθε λεπτομέρεια. Δεν υπήρχε καμία διαφορά. Απλώς ήταν διπλός πια. Σηκώθηκε και πήγε πιο κοντά του. Ένιωθε τη δύναμή του κι όσο πλησίαζε ο επεξεργαστής της ανέβαζε θερμοκρασία. Κατάφερε όμως ν’ αγγίξει και τους δύο.